شانزده آذر، روز دانشجو گرامی باد

در تاریخ جنبش دانشجویی و دانش آموزی ایران همچون دیگر جنبش های اجتماعی روز های خونین ودر عین حال درخشانی از مقاومت  و مبارزه برعلیه استبداد سرمایه در ایران ثبت شده است. 16 آذر یکی از این روزهاست .

روزیکه دانشجویان توانستند دیکتاتوری سلطنتی در ایران وقدر قدرتی آنرا پس از کودتای 28 مرداد به مصاف به طلبند . این خصلت مبارزه جویانه دانشجویان به عمرایجاد دانشگاه در ایران میرسد، که همیشه در مقاطع حساس در طول حاکمیت سرمایه داری بر ایران در شکل جنگ مداوم با استبداد سرمایه حضوری قطعی داشته است . حمایت عملی و  شجاعانه از جنبش های انقلابی ، شرکت فعال وپیشتاز در قیام 57 ، سپس مقابله علیه «انقلاب فرهنگی» در سال 59 ، قیام 18 تیر، برگزاری هر ساله مراسم شانزده آذر و18 تیر و…. این خصلت آزادیخواهانه را درشرایط گوناگون بروز داده است. در عرصه  برابری جنسی با مقابله علیه حکومت ضد زن پیشتاز بوده است ودر تاریکترین روز های اختناق ، پرچم برابری وآزادی وهمبستگی با کارگران توسط پیشتازان این جنبش برافراشته وپاسداری شده است.  با این همه جنبش دانشجویی نمی تواند رها از تاثیر اوضاع حاکم بر کل جامعه ایران  و منفعت طبقات مختلف بوده باشد.  
ایران اسیر استبداد سرمایه است وچشم اندازی برای رهایی از استبداد بدون رهایی از حاکمیت سرمایه برایش متصور نیست. این بحث قدیمی بین فعالین اجتماعی از دیر باز تاکنون بوده است که آیا میتوان نقض اولیه ترین حقوق اجتماعی و سیاسی را از نیاز سرمایه به سرکوب عریان جدا فرض کرد؟ سرنوشت قیام 57 مهر تاییدی بر این واقعیت عریان کوبید که دلیل استبداد سرمایه ، نیاز های خود سرمایه داری ایران است . همزمان که بطلان بحث اول مبارزه با دیکتاتوری بعد سرمایه را اثبات نمود ونشان داد که این مبارزه اول ودوم ندارد. باید هر دو را باهم آماج حمله قرارداد. نمی توان میلیونها انسان را با فقر ومسکنت واستثمار هار ومصائب اجتماعی دست بگریبان کرد ، به قانون رقابت وسود سرمایه احترام گذشت ، در عین حال آزادی تشکل وحق اعتصاب واعتراض را رعایت نمود . مهم نیست کدام جناح یا دسته وبا کدام ایدئولوژی این مناسبات را در ایران اداره می کند. مهم نفس این مناسبات است که همواره دیکتاتوری را ایجاب میکند. جنبش دانشجویی مثل هر جنبش اجتماعی دیگر برای آزادی ناچار است به ریشه های دیکتاتوری دست ببرد و به این خاطر است که همبستگی با مبارزات کارگران وزحمتکشان ایران ، امروز از ملزومات مبارزه با دیکتاتوری است. وجود قدرتمند وسازمان یافته جنین درکی در جنبش های اجتماعی  بمثابه شرط پیروزی بر استبداد اما هنوز تامین نیست.
 پراکندگی وغلبه لیبرالیسم واصلاح طلبی که از جمله به دلیل دیکتاتوری و سرکوب عریان است مدتی توانست توهمات اصلاح رژیم را دامن بزند. امروز که اصلاح طلبان چه در قدرت وچه در اپوزیسیون  خودرا آزموده اند ودر معرض قضاوت قرار داده اند ، توهم اصلاح رژیم فرو می ریزد و یقینا با موجی از اصلاح طلبی در قامت سرنگونی خواهی روبرو خواهیم بود در اینجا سرنگونی از نوع سرنگونی سلطنت در قیام ۵۷ مد نظر است . بر خلاف آنچه در قیام بهمن ۵۷ رخ داد ،  اینبار باید بتوان سرنگونی وانقلاب را با هم تلفیق نمود یعنی برای احتراز از عروج استبدادی دیگر باید  سرنگونی انقلابی را تدارک دید . تدارک چنین تحولی ایجاب میکند  ازهمین امروز شرط های  پیروزی را رعایت ، ایجاد وتبلیغ کنیم.
  همکاری نیروهای انقلابی حول حداقل های لازم برای انقلاب در ایران وتبلیع آلترناتیو کارگری شورایی بعنوان عام ترین مشخصه حکومت آینده ، نخستین گام عملی بسوی این هدف است . ایجاد پروژه های همکاری از این دست بستر همگرایی و مقابله علیه پراکندگی است.

زنده باد همبستگی جنبش دانشجویی با کارگران
کار ـ رفاه ـ آزادی      جمهوری شورایی
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

هسته اقلیت  28 آبان 1389