آقای قبادی! ما را به خاطر بسپار

کردهای ما، چند روز گذشته روزهای خوبی را سپری نکردند. اینجا و آنجا متلکهایی بود که بر سرمان آوار میشد، و حرفهایی که دلمان را بیش از همیشه میآزرد. این روزها، چه دوستیهایی که رنگ باخت و چه آدمهایی که از دیده برون رفتند. تندرویهای اخیر یک آوازهخوان که تاکنون حتی به خود اجازهی مرهم نهادن بردل طرفدارانش را نداده است، باعث شد تا درددلی را که سالها با تو داشتم برروی کاغذ بیاورم و هرآنچه که در دلم هست را بیرون بریزم. مگر نه آنکه من و تو هردو از یک خاکیم؟ مگر نه آنکه زبان هم را فقط من و تو میفهمیم؟ پس برایت مینویسم. نه اینکه دلت را بشکنم، نه! میدانی که دوستت دارم. اگر نمیدانی هم بدان که من، بعد از این نامه نیز همچنان دوستت خواهم داشت. میدانی چرا؟ چون میدانم که خودت هم خوب میدانی ته دل هردوی ما چه میگوید‫.‬