آغاز به کار سایت پیشوند دات کام

سایت پیشوند دات کام، سایتی سیاسی- خبری است. هدف از راه اندازی این سایت انعکاس اخبار(ایران وجهان) و بویژه مبارزات طبقه کارگر در ایران و جهان علیه بورژوازی و مباحث مربوط به آن است. سایتپیشوند خود را متعلق به جنبش چپ و آزادیخواهی و برابری طلبی در جامعه میداند. پیشوند دات کام تریبونی است برای جنبش آزادیخواهی وبرابری طلبی، تریبونی برای جنبش کارگری و جنبش دفاع از حقوق زن.

تحریم ابزار کشتار جمعی است ٬ در حاشیه سیاست تحریم اقتصادی و تهدیدات نظامی غرب

تحریم اقتصادی ایران نزدیک به دو سال است که آغاز شده و همچنان ادامه دارد . این تحریم ها ابتدا ازممنوعیت فروش تجهیزات مربوط به صنایع اتمی آغاز شد و سپس به همین بهانه به سایر بخش های اقتصادی کشیده شد و این در حالی است که محافل امریکایی به صراحت از "وجود گزینه نظامی بر روی میز"صحبت می کنند.

ضد انقلاب زیر شنل دموکراسی ٬ پاسخي به فرج سرکوهى

قبل از اينکه مطلب آقاي سرکوهي تحت عنوان "رهبر ایران و خطر فرسودگی و از کارافتادگی نظام اسلامی" را ببينم، کما بيش شنيده بودم که ايشان به بهانه ضديت با "ساختار رژيم" اسلامي في الواقع موضع آنتي کمونيستي و ضد انقلابي خود را به رخ خواننده کشيده است. پارازيت آشنا و قديمي که کرور کرور ژورناليست و نويسنده و نوکر بورژوازي هنوز از آن تغذيه مي کنند. ايشان با فرمول نخ نماي جنگ سردي، چنان کمونيسم و انقلابيگري را به "نظام ایدئولوژیک" و در عين حال با جمهوري اسلامي يکي قلمداد مي کند که آدم  به ذکاوت در "باز انديشي" اش حسادت میبرد. از نظر ايشان دنيا به اردوگاه "استبداد" و "دموکراسي" تقسيم شده است و هر جنبش انقلابي با هر درجه تفاوتش با جمهوري اسلامي در آرمان و برنامه اش، مادام که انقلابي و عليه بورژوازي و مالکيت خصوصي است "مستبد" است و تفاوتي با جمهوري اسلامي ندارد!!

پسقراولان جامعه طبقاتی در لیگ «چپ» ایران

بعنوان مقدمه 

چپ ایرانی در دو دهه اخیر پدیده جالبی است. ظاهرا بعد از فروپاشی بلوک شرق، در دنیای بخشی از این چپ، جامعه نه به سرمایه دار و کارگر بلکه به خوب و بد، با وجدان و بی وجدان، تروریست و غیر تروریست، بربرها و انسانها، تقسیم شده است. امروز برای جلب بورژوازی، جای "حکومت کارگران" را  بازار حراج "حکومت انسان ها" گرفته است. حوادث نه حاوی رابطه ای متصل، منطقی و علمی با یکدیگر بلکه بعنوان وقایعی منفصل از تاریخ واقعی و اجتماعی مورد ارزیابی قرار می گیرند. انگار مبارزه طبقاتی فاقد تاریخ ابژکتیو و جایگاهی معین در جامعه و تحولات سیاسی است.  بر این اساس، بخشی از "تجربه غنی" دستگاهی که در قالب چپ ظهور کرده، چیزی نیست جز تفسیر سیاست، اقتصاد، مذهب و طراحی تاریخ جعلی و غیر طبقاتی از رویدادها.

سرگردان بدنبال «راهى از ميان سردرگمى ها» ٬ ملاحظاتى بر نوشته امين قضايى

مقدمه

رفيق امين قضايي در مقاله اي تحت عنوان "راهي از ميان سردرگمي ها"، فعالين کمونيست خارج و داخل ايران را "که در راستای ایدئولوژی طبقه ی کارگر قصد فعالیت و مبارزه دارند" در مقابل يک انتخاب و سبک کار آشنا قرار داده است. تلاش ايشان در خود گامي رو به جلو است و بايد از دخالت در اين گونه مباحث استقبال کرد. اما افق و "راهي" که قرار است از "ميان سردرگمي ها" ظهور کند رعد در آسمان بي ابر نيست. براي کساني که مواضع طبقاتي امين را در خلال رخدادهاي انتخابات ٨٨ به اين طرف تعقيب کرده اند عروج جنبش سبز نه يک عروج سياسي و سازماني آگاهانه بخشي از بورژوازي بلکه شبحي براي مهار "قيام مردم" بود! و به زعم ايشان در مقاله اي که در ٢٤ خرداد ١٣٨٨ تحت عنوان "اعتصاب عمومي" نوشت، ميبايست اين جنبش را به سمت "اعتصاب عمومي در جهت نفي کليت رژيم استبدادي کاناليزه" کرد! قرار بود شکاف بين جناح ها با يک زيرکي سياسي، "جنبش خودانگيخته" را با کمک "قيام" عرفاني به انقلاب سوسياليستي برساند! اين هدف همه "نيروهاي انقلابي" بود. در نتيجه و به همان "اعتبار"، افول جنبش سبز برابر است با خلاء رهبري "جنبش"ي که در آغاز "هيچ کس رهبري آن را بر عهده نداشت"! اينروزها امر انتقاد، بازبيني و پاسيفيسم چپ و راست "جنبش خودانگيخته" ديدني است.

يک گام به پس، دو گام به پيش! پاسخى به منتقدين بحث «تحزب کمونيستى طبقه کارگر»

در حزب ما از جانب برخي رفقا انتقاداتي به بحث "تحزب کمونيستي طبقه کارگر" وارد شده است که سعي ميکنم به برخي از اين انتقادات از زاويه خودم جواب دهم. اولا از نظر من طرح اين بحث و حساسيت نسبت به آن نشانه بلوغ اين حزب است و بايد به استقبال آن رفت. دوما، سازماني که فاقد بحث، اختلاف نظر، چلنج و رو در رويي سياسي باشد سازماني سياسي نيست، اجتماعي نيست، واقعي نيست، فرقه مصلحين است. در نتيجه حزب ما با تجاربي که پشت سر گذاشته ظرفيت بحث و کشمکش و تعدد نظرات را دارد.

نعره هاى يک ليبرال

پاسخي به صالحي نيا کادر حزب کمونيست کارگري ايران
معلوم و معرفه بود که بورژوازی لیبرال ایران و جنبش سبز اش، در جدال دو ساله اخير، آنقدر ماهیتا ضد کارگری بودند که نتوانستند توجه و حمايت طبقه کارگر و زحمتکش جامعه ايران را به خود جلب کنند. بعد از فروکش کردن سبز، طبيعي بود که تمام طيف اين جنبش از داریوش همایون و گنجی تا موسوی و کروبی و راه توده و از اکثریت تا حزب کمونیست کارگری ایران در ارزیابی شان به یک نتیجه واحد برسند که سبز طبقه کارگر و زحمتکشان جامعه را پشت خود نداشت.