قصیده ای برای گردان شوان

ئه م ژینه چون بی به بی هاوریان؟
ئه من چون ماوم بی گوردان شوان؟
هه زار ئاخ له ناو دل به جی ماوه
بیلا با برژی فرمیسک ئه م چاوه

نقدی کوتاه و ناتمام برکتاب«واقعیتی درابهام» نوشته ی محمد سیار و رهبری کومەله در خصوص فاجعه ی گردان شوان

نقدی کوتاه و ناتمام برکتاب«واقعیتی درابهام» نوشته ی محمد سیار و رهبری کومەله در خصوص فاجعه ی گردان شوان دراسفندماه سال ١٣٦٦ خورشیدی

با وصف اینکه کتاب محمد سیار( یکی از فرماندهان قدیمی کومه له) یعنی«واقعیتی در ابهام»را حدود دو هفته قبل مطالعه کرده بودم وتصمیم داشتم آنرا نقد کنم اما به خاطر سخنرانی نسرین رمضانعلی( یکی از رفقای بازمانده ی گردان شوان) که در تاریخ دوم آوریل در«هاگابیو»صورت گرفت، دست نگاه داشتم، تا بلکه گوشه های دیگری ازتراژدی گردان شوان، برایم روشن بشود واین نشست باوجود کم و کاستی ها، از لحاظ اسناد و گزارشات، هنوز هم توان روشن کردن مجموع و کلیت واقعه ی گردان شوان را نداشت. اما به هر حال، گزارشی زنده ازروند ماجرا توسط نسرین، ارایه شد که از سویی حایز اهمیت است زیرا که به نکاتی اشاره شد که در گذار 23 سال، بر روی آن سکوت شده بود. قطعا دیگر بازمانده ی گردان شوان یعنی«جلال برخوردار»می تواند درگشایش گره های کور ماجرا، موثر باشد. البته جلال برخوردار، به محض بازگشت به نزد پیشمرگان، در آن زمان،  ظاهرا گزارشی چهار صفحه ای تهیه دیده ودر اختیار رهبری وقت کومه له قرار داده است، چیزی که هر گز توسط کومه له مننتشر نشد. و تا آنجا که من تحقیق کرده ام، این گزارش و همچنین گزارش 50 صفحه ای محمد سیار، نویسنده ی «واقعیتی در ابهام» نیز هیچگاه منتشر نشد ه است و از سویی به هر دوی ایشان(محمد سیار و جلال برخوردار) گویا گفته شده است که: در این خصوص، چیزی به پیشمرگان، گفته نشود!

تا زمان جاری است_ سروده ای به یاد واحترام مادر رزمنده پیشمرگ کومه له« دایه حه یبه»

همه می دانند که هفته ای شدومادررزمنده ای به نام« حبیبه سفری» مشهور به «دایه حه یبه»از میان ما رفت. کسی که از اساس زحمتکش بودو رنج زحمتکشان راوطبقه ی کارگر را، به صورتی عمیق و ژرفناک، درک کرده بود واز آغاز قیام، تا همین چند روز اخیر در تبعید، سراسر هستی اش را درراه  مبارزه وآزادی، سپری کرد. دایه حه یبه، آن پیشمرگ دلسوز ومادر پیشمرگان، مادر رفیق خالد رحمتی مشهور به« سید خالد» وپرورنده ی فرزندی که او نیز هستی اش را در راه مبارزه، فدا نموده ودر میان پیشمرگان، کسی نیست که ایشان را نشناسد. امروز مراسم خاکسپاری دایه حه یبه، انجام شد وبسیارانی، از شهر های دور و نزدیک در این مراسم شرکت کردند. سخنرانی ها و خاطره ها از دایه حه یبه، تاثیری عمیق در جان من گذاشت. وحقا که دایه حه یبه، اسطوره ای است که در تاریخ مبارزات کردستان، جایگاه خاصی راداراست.

انتقاد از خود وپاسخ به این پرسش که ، چراسمینارچهارم زندانیان سیاسی یوتوبوری سوید، چرخش به راست داشته است؟

قبل از طرح هر مسئله ای، من این انتقاد رابرخود وارد می دانم که پیشتر، چرخش به راست سمینار چهارم زندانیان سیاسی را ناصادقانه دانسته ام ومدتهاست که عکس این مسئله به من ثابت شده است. عدم شناخت کافی از سخنرانها_ اعتماد به رفقای گفتگوهای زندان واحساسی برخورد کردن با مسائل، مرا دچارتوهمی کرد که برخود نمی بخشایم. زیرا که میدانم، زندانیان جانباخته ی مبارزانقلابی و قهر آمیز، در دهه های مختلف، به جوخه های اعدام سپرده شدندوجانشان را از دست دادند.

بانک اطلاعاتی وعملکرد اتحادیه ی سراسری وسازمان حقوق بشر

در تاریخ 15 نوامبرسال جاری، یعنی درست چهار روز پیش، نامه ای از سوی«اتحادیه ی سراسری»سوید به اعضاء و ریس های انجمن ها، ارسال شده است که در آن از رییس های انجمن های مختلف، خواسته شده است تامجموعه ی اطلاعات خصوصی  وحتی آدرس محل سکونت ایشان را برای اتحادیه ارسال کنند! اطلاعات خواسته شده چنین است:

دردفاع از سمینار چهارم زندانیان سیاسی در یوتوبوری سوید ٬ نکته ای که هرگزبیان نشد!

پیش از هر چیز یک پرسش. آیا سمینار چهارم زندانیان سیاسی، نیاز به دفاع دارد؟ در جواب بایستی بگویم که آری. اتفاقاتی روی داده که جهت گیری آنها، دقیقا در مسیر تخریب سمینار بوده و هست.  برای من که در کمیته ی برگزاری بودم، کلیت ساختار سمینار ومبارزه ای که میکند، در درجه ای بسیار بالا، قرار داشته و دارد. اینست که نمی توانم نسبت به آنچه حول و حوش سمینار روی داده و می دهد، بی اعتنا باشم. به همین خاطر،  واژه ی«دفاع»را، در طرح موضوع، به کار می گیرم.

پیرامون چهارمین سمینار زندانیان سیاسی ایران و کشتار دهه ی شصت، در شهر یوتوبوری سوید

آنچه در پی می آید، در بر گیرنده ی برخی از نقطه نظرات من در خصوص برگزاری این سمینار است و لزوما بازتاب نظر، کمیته ی برگزار کننده ی سمینار نیست. چراکه یاران دخیل در کمیته ی برگزاری وشرکت کننده گان در آن، ای بسا که دارای نظرات خویش می باشند.

در رابطه با کشتار مجاهدین در کمپ اشرف

سه مسئله در این خصوص، دارای اهمیت است و نیاز به یاد آوری ومقداری شرح وبسط دارد.
1_ نگاه فلسفه ی مدرن، به پدیده ی«انسان».
2_ نقش وعملکرد پدیده ی«رهبری» در اجتماعات انسانی وتشکلات.
3_ اضمحلال مفهوم«انسان» ونهایتا نابودی آن، با درنظر گرفتن، شرایطی که از چندین لحاظ، بر او وارد است.

اندیشه های منصور حکمت، اسیر در متافیزیک حضور

نوشته ی خانم آذر ماجدی، تحت عنوان«کمپین دروغ پراکنی وناسیونالیسم کرد …» که در سایت آزادی بیان، منتشر شد، بار دیگر پرده از نوع ادبیات خاص ایشان وهم اندیشان دیروز و امروزشان، برداشته است. ادبیاتی که بسیار پیشتر توسط اعضاء مستعفی حزب کمونیست کارگری ومنتقدین دیگر، به صورت مقالات وحتی انتشار کتاب، صورت گرفته است. از اینروکوچکترین نیازی نمی بینم که به نوع ادبیات خاص ودر خور خودشان، توجه کنم. چرا که در گذار سالها از تشکیل حزب کمونیست کارگری وشاخه های سه گانه، این دست از ادبیات را همواره شاهد و ناظر بوده ایم وتنها هدفی که ایشان از این نوشتارها وبیان ها، دنبال می کنند، طرح شدن دوباره ی احزاب و اندیشه هایی است که سالهاست، از غربال تاریخ سیاسی ایران و به خصوص«طبقه ی کارگر ایران» گذشته اند.

نقدی کوتاه وناتمام برکتاب«واقعیتی درابهام» نوشته ی محمد سیار و رهبری کومه له

در خصوص فاجعه ی گردان شوان دراسفندماه سال 1366 خورشیدی

با وصف اینکه کتاب محمد سیار( یکی از فرماندهان قدیمی کومه له) یعنی«واقعیتی در ابهام»را حدود دو هفته قبل مطالعه کرده بودم وتصمیم داشتم آنرا نقد کنم اما به خاطر سخنرانی نسرین رمضانعلی( یکی از رفقای بازمانده ی گردان شوان) که در تاریخ دوم آوریل در«هاگابیو»صورت گرفت، دست نگاه داشتم، تا بلکه گوشه های دیگری ازتراژدی گردان شوان، برایم روشن بشود واین نشست باوجود کم و کاستی ها، از لحاظ اسناد و گزارشات، هنوز هم توان روشن کردن مجموع و کلیت واقعه ی گردان شوان را نداشت. اما به هر حال، گزارشی زنده ازروند ماجرا توسط نسرین، ارایه شد که از سویی حایز اهمیت است زیرا که به نکاتی اشاره شد که در گذار 23 سال، بر روی آن سکوت شده بود.

پيام سپاسگذارى

با درودهای صمیمانه
یکشنبه ی گذشته دهم بهمن ماه، قلب پدرم منصور خلیلی از تپش باز ایستاد. کارگری فداکار وبه معنای واژه دلسوز، که در مسیر زندگی من و بسیارانی دیگر، در راه آزادی، صمیمانه پشتیبانی میکرد.

آشفته بازاری در فهم سیاسی ایران و جهان

کار از عجب گذشته ازآنروست این سخن
سرچشمه گل آلود و نادرست  فهم بن
آنک دوباره بحث داغ این رسانه هاست
در پیچ و تاب بحث انقلاب ریشه کن
***
با انقلاب و خیزش توده های عصیان گر، و ستیز ایشان بر علیه «نظم» و روند ویرانگری و غارت ثروت های ملی در کشور تونس، توسط رییس جمهوری و خانواده اش؛ که درخلال بیست و چهار ساعت روی داد. رسانه های لوس آنجلس و بسیاری دیگر در اروپا، این خیزش مردم تونس را به «الهام» از مردم ایران، مربوط دانسته و همچنان بر طبل بد آهنگ خود می کوبند.

پدر دلم تنگ است…!

به پدرم که پوستش با شلاق شکنجه گر سرمایه آشناست و به همه ی آن پدرها و مادرانی که همواره پشت میله های زندان جمهوری اسلامی، در انتظار دیدار فرزندان خود هستند. دیده های نگرانی که به روشنی روز، سایه ی سیاه طناب دار را می شناسند_ به همه ی آنانکه همواره به آزادی می اندیشند…

«چپ کمونیستی و سلسله مراتب…! راه_راهبر_رهرو…!!!»

مقاله ای که تحت عنوان« شورای سوسیالیستی گوتنبرگ و جنگ گرایشات برای قدرت…» نوشته شد و در رسانه های گروهی، باز تاب یافت، مورد نقد تعدادی از یاران عرصه ی اندیشه قرار گرفت. واز سویی آقای نادراحمدی، نقدی دیگر را برنقد من نوشتند. و در همین جا ازایشان صمیمانه سپاسگذاری می کنم، چه ذهن ایشان و مخاطبین دیگری، به اهمیت «نقد» ونقش آن نوشتار، پی برده بود.

شورای سوسیالیستی گوتنبرگ، نمونه ای ازاپوزیسیون ایران و جنگ گرایشات برای قدرت…

شورای سوسیالیستی گوتنبرگ، متشکل ازمجموعه ی افرادی بود که اکثرا منفرد و مستقل بودند. هرچند که بعضی از دوستان در یکی دو حزب مشخص،مانند حزب کمونیست ایران(کومه له) و همچنین اتحاد فداییان،فعالیت داشته و دارند، اما حضور ایشان در جلسات شورا، صرفا منفردانه، محسوب می شد. از اینرو می توان گفت که شورا از لحاظ ساختاری، شورایی منفرد کارگری محسوب می شدو اشتراک نظر بر روی چند مورد خاص، مانند مبارزه با سرمایه داری وتقویت طبقه ی کارگر در مبارزاتش بر علیه بورژوازی و همچنین باور به سوسیالیسم، به علاوه ی عملکرد راست در سطح شهر، و تضعیف راست ها، مثل وظیفه ای مهم، پیش روی همه قرار داشت. البته در این راستا، تلاش شورا برای مبارزه با جمهوری اسلامی به عنوان بخشی از بورژوازی جهانی، جایگاه خود را داشت و آنهم خالی از اهمیت نبود.