بایگانی
صندلی های خالی کنفرانس واشنگتن, گذار به دمکراسی یا گذار به ناکجا آبادی دیگر؟
بنظر می آمد که نقدها و اعتراضات به نشست مخفی اولاف پالمه که از سوی نحله های فکری رنگارنگ شده بود, کارساز افتاده و برگزار کنندگان نشست پیامدی در واشنگتن را کمی با معنای دمکراسی آشنا کرده است. از این زاویه که مخفی کاری در شرایطی که امکان فعالیت آزاد موجود است با دمکراسی در یک ظرف قرار نمیگیرند و علنیت و شفافیت دادن به زوایای یک کنفرانس که بقولی قرار است آلترناتیو ارائه دهد, از ابتدائی ترین شروط آن خواهد بود پس از سی و چند سال کشتار و سرکوب حاکمان جمهوری اسلامی در داخل و خارج کشورمان چنانچه امروز فردی یا جریانی اعتقاد به گذار به دمکراسی در حضور این نظام داشته باشد میتواند مبتلا به دو بیماری باشد. یا بلحاظ سیاسی عقب مانده است و یا منافعی دارد.
اینترنت ملی یا بناکردن زندانهای تازه در دنیای مجازی
از ثابتی تا اهالی ثبات!!
گویا قضیه خرید حبوبات بوده است. بجای نخود, لوبیا خریده شده است!؟ اینکه سه دهه سایه شوم ساواک تا پنهان ترین روابط خصوصی مردم کشورمان نفوذ داشت و خواندن کتاب غیر رستاخیزی جرم محسوب میشد. اینکه سه دهه مردم کشورمان آزادی را در لابلای کتاب ها جستجو میکردند. اینکه چند هزار اعدام سیاسی رخ داد و دهها هزار نفر از لطف شکنجه گران ساواک بی بهره نماندند و اینکه در نهایت خاندان پهلوی و عواملش با میلیاردها دلار در بانکهای اروپائی و آمریکائی متواری شدند و… تنها اشتباهاتی خوانده میشود که آنهم مولود شرایط خاص آندوران بوده است که مخالفان رژیم مسلح بوده اند و بمب در اختیار داشته اند
چاله ای که آمریکا وصدایش برای بخشی از زندانیان سیاسی سابق در خارج از کشور کند!
انسان جایز الخطاست و انسانها در مراحلی از زندگیشان اشتباهاتی را مرتکب می شوند که خود خواسته نبوده و متاثر از شرایط بوده است اما امضای چنین متنی توسط بخشی از زندانیان سیاسی اسبق که دنیائی از تجربه را با خود حمل میکنند و جلوه و آئینه تاریخ خونین دو نظام هستند تنها میتواند یک پیام در بر داشته باشد. پیامی ناگوار برای نسل جدید سازش ناپذیر و تحول خواه که این طیف نیز به مرور زمان و با گذشت سالها و دهه ها به نوعی نا امیدی از پائینی ها غلطیده اند. آنرا با واقع بینی! طاق زده اند و امر جایگزینی و انقلاب از پائین را بعهده توانگر ها!! و قدرت نظامیشان واگذاشته اند
نکاتی دیگر درباره کنفرانس مرموز مرکز اولاف پالمه
پنهانکاری بعنوان امری روزمره در دنیای سیاست رواج دارد. دلیل و برهان شناخته شده آن در میان افکار عمومی همان هراس از واکنش سریع و گسترده افکار عمومی است. این نکته را میتوان بوفور در جوامع دیکتاتور زده مشاهده کرد. اما در تبعید و در میان نیروهائی که با شعار دمکراسی و حقوق بشر بر علیه نظامهای استبدادی میشورند و پلنومها و کنگره های سازمانی خود را نیز در محیطی علنی _ نیمه علنی بازتاب میدهند, شرکت در مجامع مخفی در این ابعاد بسیار نادر است. این عمل تنها میتواند از نهادهائی صورت پذیرد که به دمکراسی پایبند نیستند. شعار میدهند, از حقوق بشر به ظاهر دفاع میکنند اما چون به خلوت میروند آن کار دیگر می کنند!
تکاپوی راست و جای خالی چپ سوسیالیست!
شرایط سیاسی بین االمللی در ارتباط با جمهوری اسلامی آبستن تحول است. اخبار سیاسی حاکی از آنست که در آینده ای نزدیک جمهوری اسلامی با دشواریهای ارتباطی با کشورهائ غربی و درفازی جدید مواجه خواهد شد. خطر هجوم نظامی از سوی اسرائیل و دول حامی آن بخصوص در منطقه خلیج فارس و حاشیه های کشور نزدیکتر میشود و میتواند کشورمان را در ژرفای بحرانی عمیق بلحاظ سیاسی – اجتماعی و اقتصادی قرار دهد.
قطره اشکی برای قذافی و لبخندی به روی آزادی و رهائی از دیکتاتوری
قطره اشکی برای قذافی و لبخندی به روی آزادی و رهائی از دیکتاتوری
گردهمائی چهارم زندانیان سیاسی و ناروشنی های هویتی
مجموعه های کوچک و بزرگی با تمامی مشکلات و نارسائی ها گردهم آمدند و یاد آن عزیزان را زنده کردند. گردهمائی چهارم زندانیان سیاسی در شهر گوتنبرگ سوئد از جمله متمرکزترین و شاخص ترین آنها بود. چنانچه مراسم دیگر در محدوده محلی, شهری یا منطقه ای برگزار گردید اما مشخصه این گردهمائی سراسری بودن آن بود. لازم به ذکر نیست که یکی از شاخص های موفقیت یک برنامه بزرگ و سراسری میزان واکنشها و نقدهائی است که پس از آن طرح و مورد بحث قرار میگیرد. ( قطعا این پارامتر تنها یکی از آنهاست ). بنا بر این ادعا نقد را نمیتوان عاملی بر نفی یک حرکت دانست بلکه درجه اهمیت آن واقعه را میرساند
چند کلمه با احمد باطبی
احمد جان از دیر باز تو را می شناسم. شاید مرا فراموش کرده باشی زیرا که آشفته بازار سیاست و گذران زندگی حافظه را تضعیف میکند و بر من روشن است. هنوز تصویرت که برای دوره ای سمبل جنبش دانشجوئی قرار گرفت پیش روی هزاران ایرانی است و شاید هم ماندگار بماند. هم از اینرو برایت مینویسم چون میخواهم نامت نیز ماندگار بماند. به یاد دارم که چه مدتهای طولانی را برای یک اقدام شایسته و جسورانه در زندان ماندی و بخاطر دارم که تن به ذلت ندادی و همچون یک انسان بی باک و با وجدان آن دوران تلخ و وحشتزا را سپری کردی. وبلاگ نویسی آزاده و مستقل بودی و حضورت وبلاگنویسان را به تحرک می آورد.
نقد امروز, شکوفائی فرداست
گردهمائی چهارم زندانیان سیاسی – معضل تبلیغات و فورمالیسم
فراموش کنید نامهای بنام!! فدائیان و مبارزان قدیمی و سایرین را که زمانی نام و شور و شعف انقلابی آنها تا فرسنگها مرزها را میشکافت و لرزه بر اندام بی شرفان حاکم می انداخت. و امروز تنها نامشان حمل صاحبانشان می شود
پاسداری از حافظه تاریخی و حذف جمهوری اسلامی – ضعفها و قوتهای گردهمائی چهارم زندانیان سیاسی
تردیدی نیست که برگزارکنندگان این گردهمائی اعم از گفتگوهای زندان و کمیته شهری و افرادی که صادقانه و خالصانه همیاری کردند تا این واقعه درخشان انجام پذیر شود, سنگ تمام گذاشتند. جای سپاس است از سوی تمامی زخم خوردگانی که با مشکلات درگیر بودند و نتوانستند در کنار این عزیزان قرار داشته باشند اما جان و دل آنها آنجا بود. گردهمائی چهارم برگزار شد, حک شد, ثبت شد, مکتوب شد, دیدارها تازه شد, انرژی و انگیزه ها دوباره بازسازی شد, ترفندها برای فراموشی و خاموشی خنثی شد, اتفاق افتاد همانطور که برنامه ریزی شد, امیدها جان گرفت و دغدغه ها و تشویش های اولیه عدم موفقیت آن از همان لحظه های اول از میان رفت.
باری به هر جهت – نگاهی از دور به گردهمائی چهارم زندانیان سیاسی در گوتنبرگ
پنجمی ها هم مثل من معتقدند که جاذبه تهیه امکانات مالی و یا هنری نمی بایستی بنیان تصمیم گیری درباره حفظ و پایداری و اسکلت سیاسی برگزارکنندگان قرار گیرد. و میبایستی بر دو محور نه فراموشی و نه بخشش و عدم سازش با کلیت رژیم استوار بماند بدون آنکه ملاحظات مالی و تدارکاتی به روند تا کنونی برگزاری ها لطمه بزند. از پدیده کشتارها و زندانی سیاسی را نمیتوان تعریفی حزبی داد. گفته یا ناگفته این همایش ها تجمع زندانیان سیاسی سابق چپ تعریف شده بود و طبیعتا و در عدم حضور سازمانها و مستقلین غیر چپ در این بستر جاری شده بود. حال آنکه بر همه ما پر واضح است که تشکلهای غیر مارکسیستی بیشترین ارقام جانباختگان را دارند.
صدای دادخواهی و عدالتجوئی از شهر گوتنبرگ سوئد بگوش رسید
گردهمائی چهارم زندانیان سیاسی در گوتنبرگ سوئد برگزار شد. هنوز جمع بندی ها و گزارشات کمیته برگزار کننده منتشر نشده است. امید که برای اطلاع همگان از این واقعه بسیار مهم سیاسی جزئیات آن بزودی به اطلاع عموم برسد. بهر حال کاری بزرگ پس از مدتهای طولانی توسط تلاش گروهی به انجام رسید و جای تبریک و قدردانی از همه دست اندرکاران صدیق, پرشور و متعهد آن دارد. کار و تلاش شبانه روزی این دوستان برهمه علاقه مندان و وجدان های حساس به تاریخچه خونین سه دهه حاکمیت رژیم و کشتار زندانیان سیاسی بخوبی روشن بوده است. این واقعه برگی از تاریخ زنده ای بود که پنجره ای دیگر به ناگفته ها و ناروشنائی های آن دهه خونین باز کرد. حضور گسترده فرهیختگان و اهل قلم و هنر در این همایش دال بر تدارک و همیاری عمومی بود. کوششی همگانی و بین المللی از جانب افرادی که رنج راه و محنت سفرهای طولانی را بجان خریدند تا در کنار یکدیگر بر ظلم و ستم حاکمیت استبداد بخروشند و با فراموشی و خاموشی مبارزه کنند.
یادها و کلامها – وصیتنامه ها لحظاتی پیش از اعدام – بخش سوم
واپسین کلام ها, وصیت نامه ها و یادهای اعدام شدگان – بخش دوم !
شیرکو را تنها بگذاریم, یا نگذاریم؟ مسئله این است
در این میان فرشته قاضی قلم زن ( روز ) وابسته به اصلاح طلبان با حرارت زیاد و بکارگیری زبان خاص و شناخته شده کینه توزانه خود علیه اپوزیسیون در تبعید مراتب نارضایتی وکیل شیرکو و خانواده او را از درج اخبار مربوط به این زندانی سیاسی اعلام کرده است. پیام من به ایشان اینست که اعدام هائی که زیر گوشتان صورت میگیرد شوخی نگیرید و وکالت جمهوری اسلامی را کنار بگذارید. شتر نظام هم اکنون در حال چرت زدن در خانه شما و هم سازان تان است. قلم می شکند و گردن می آویزد. از تجربیات خود استفاده کنید و نه حاشا!
خوب نگاه کنید!! از سر انگشتان این جنایتکار خون می چکد
چگونه زنده بگور شدم
هنوز بیاد دارند که چوبک های خشک نگهبانان بعلامت نجس بودن زندانیان دگر اندیش ابزار ارتباطی با زندانیان بود و چگونه ضربه های دیواری مرس تنها امکان ارتباطی میان همدردان همسایه در سلولهای کناری بشمار می آمد. نوشته همنشین بهار گویای بخشی از حقایق هتل اموات است و بعنوان یک ساکن آن پیشنهاد میکنم که این متن را در آدرس زیر بخوانید. گفتگوهای زندان, خاوران مجازی و کانونهای دفاع از زندانیان سیاسی بهتر است که تلاشهای خود را نه تنها در زمینه ارتباطات و تعلقات خود بلکه از منظر تمامی ناهنجاری های زندانهای سیاسی در دهه شصت بررسی و انتشار دهند. با تشکر از همنشین بهار که این نکته را بدرستی طرح و تاکید داشته است.
کو؟ گوش شنوا؟
سالهاست و بهتر بگویم که دهه هاست که در برابر هجوم وحشیانه رژیم جمهوری اسلامی به مردم و نهادهای برخاسته از درون آنها یک ارزو در مخیله آزادگان خشک شده است. آرزوئی که مردم کشورمان, نهادهای سیاسی تشکیلاتی را در کنار یکدیگر و همچون ستونی در برابر حکومت و در کنار خود ببینند. ستونی که شعار آن نه قانون اساسی در تمامیت خود بلکه مطالبات و نیازهای مردم کشورمان نه یک کلمه بیش و نه یک واژه کمتر باشد. ستونی که علیرغم اختلافات نظری و سلیقه ای خود همچون کلیتی جدائی ناپذیر بوده و به پائینی ها خیره شده باشد.
آیا کوکتل مولوتف درد مردم کشورمان را دوا خواهد کرد؟
گفتمان دفاع از خود از سوی مردمی که هر روزه در خیابانها و بدلائل گوناگون مورد هجوم نیروهای سرکوب جمهوری اسلامی قرار می گیرند از موضوعاتی است که بویژه در در میان نیروهای سیاسی متشکل و منفرد در داخل و خارج از کشور مورد مجادله است. شکافی که در میان این نیروها موجود است بازتاب نگاه آنان به رهبری جنبش و آینده و سرنوشت اعتراضاتی است که بیش از سه دهه به حضور نامیمون جمهوری اسلامی در حکومت و هدایت کشور صورت می گیرد. در نظمی وحشیانه که جمهوری اسلامی به مردم ما تحمیل کرده است و تمامی حقوق فردی و اجتماعی را از آنان سلب کرده است, گزینه ای دیگر جز دفاع از خود در برابر وحوش مزدور این رژیم در برابر جوانان, دانشجویان و زنان و کارگران و.. نمیماند.
بهار در راه است و ما چشم انتظار
من یقین دارم که بهار خواهد آمد.زمستان هیچگاه پایدار نبوده است.سرما رفتنی است و یخ ها آب میشوند. شکوفه خواهند زد درختان و گلزارها از پس از خشکسالی زمستانی نمایان میشوند.
حسین را هم اعدام کردند, فردا نوبت کیست؟
حکومت دار و درفش و سرنیزه جمهوری اسلامی همچنان به اعدام و شکنجه فرزندان شریف کشورمان ادامه می دهد.
نامه سرگشاده یک تبعیدی به مسئولین جمهوری اسلامی بمناسبت فرا رسیدن سال ٢٠١١
تبعیدی اما هویتی دیگر دارد. تبعیدی کسی است که ناسازگاری میکند. ناسازگاری با هر آنچه که آزادی اش را در گفتار منع میکند و زبان سرخ دارد. زبانی که میتواند سر سبزش را در نظمی ظالمانه و سرمایه زده بر باد دهد. دلسوز مردم و شرایط اسفبار آنان است و به آرمانهایش که جز آزادی و رهائی از نابرابری نیست, وفادار و معتقد و متعهد است. برای کاسبی و حمل دلار و یورو چمدانش را نبسته است و به دیار غربت نیامده است. در چمدانش جز جان عزیزش که هر لحظه در نظم حاکم گرفتنی است, ندارد. از میل و علاقه اش به تبعید نیامده و بازگشتش را مشروط به تغییرات بنیادین در زیستگاهش و موطنش میداند. تبعیدی ذات جنایت پیشگان حاکم را بخوبی دریافته است و از همینرو شرط بازگشت خود را حذف سیاسی کلیت جمهوری اسلامی میداند.
آرشيو دوم سايت آزادى بيان 