حه قتان چی یه!؟ ( شعرى در مورد هلبجه به زبان کردى )

حه قتان چی یه باسی هه له یجه ی من ده که ن؟؟
له ئیوه بوو منال به کول؟؟
له ئیوه بوو ده ستی ماندوو؟؟
ئه و که سه ی ده ستی که فاوی له نیو ته شتی قاپ وکه وچک شوردن دابوو، له ئیوه بوو؟؟
له ئیوه بوو منالی مه مکی دایک مژ؟؟

چرا کمونیستها خواست تعطیل رسمی ٨ مارس را در دستور نمیگذارند؟

کمونیستها وکارگران آگاه، صاحب جنبش برابری زن و مرد هستند. این یک حقیقت تاریخی است که فمینیسم بورژوایی زن ستیز میخواهد برآن سرپوش نهد. برابری کامل زن و مرد در کلیه ی عرصه های اجتماعی و البته اقتصادی به نفع هردو نیمه ی طبقه ی کارگر، از زن و مرد، است؛ و منظور من از طبقه ی کارگر، نه آن سیمرغ نادیدنی و افسانه یی، بلکه همه ی زنان و مردانی است که تو امروز در محل کارت و در خیابان و پارک ها و فروشگاهها میبینی. آری؛ 99% و قدری هم بیشتر، از 7میلیارد بشر!

باش تا صبح دولتش بدمد

جنبش 99% "اشغال وال ستریت" را، دیگر نمیتوان رنگ ناسیونالیستی زد. اگر "بهار عربی" اصطلاحی بود که خیزش مردمی سال را رنگ ناسیونالیسم عربی بزنند؛  اگر عنوان جعلی تر "بیداری اسلامی" را بخشی از بورژوازی منطقه علم کرد تا رنگ ناسیونالیسم جهان سومی  به جنبش بزند؛ این جنبش را، که وسیعا خودرا جهانی و انترناسیونالیستی نشان داده است؛ جنبشی را که شعارهایی نظیر "جنگ طبقاتی" را در لندن و "بوق برای انقلاب" را در کلن و دیگر شعارهای رادیکال در مادرید و رم و آتن و برلین و تل اویو و هنگ کنگ و توکیو استرالیا و نیو زیلند و آلاسکا و سانفرانسیسکو و فلوریدا و واشنگنتن و نیویورک را سرمیدهد، به این آسانی ها نمیتوان ازما گرفت.

تعطیل رسمی ٨ مارس

Jm.rebwar@gmail.com

در میان مطالب متنوع و مفید در گرامیداشت روز جهانی زن باید این خواست راهم به پیش راند: تعطیل رسمی 8 مارس!
8 مارس و اول مه دو روز بزرگ سال در جنبش کارگری کمونیستی هستند. اول مه، به مثابه ی روز جهانی کارگر، دربسیاری از کشورها، از جمله در ایران، تعطیل رسمی است. برای رسمیت دادن به تعطیلی روز جهانی کارگر در سایر کشورها و سراسر جهان باید کوشید. اما 8 مارس، روز جهانی زن، تنها در چند کشور سابقا "سوسیالیستی" تعطیل است. در اروپای غربی و امریکا که زادگاه و پرورشگاه این روز و این خواست جهانی برابری زن و مرد است،  این روز تعطیل نیست.

ضرورت یک انترناسیونال کمونیستی!

در مصر، و پیشتر در تونس و قبل از آن در فرانسه ویونان و اسپیانیا و… توفانهایی خواهان تغیر وضع موجود، خواهان عدالت و آزادی و برابری برپاشدند. در برابر هریک از اینها سیستم سرمایه داری در هیات جهانیش به تدبیر و توطئه و مقاومت پرداخت و هریک را جداگانه به بیراهه برده و میبرد. البته شکست دادن این جنبشها (حتی یک به یک) برای سرمایه آسان نبوده و نیست؛ چراکه خواسته های برحقشان کماکان و به صلابت صخره و در زمین واقعی موجود است.