میخک: دورنمایی انقلاب و دلبستگی های سبز

چندی است شب نامه اینترنتی میخک با انتشار سلسله مقالات کوتاهی به نقد اصلاح­طلبان حکومتی و مواضع آنان در قبال جنبش ۸۸ به­ویژه در دوره رکود جنبش می­پردازد. میخک در دو مورد از آخرین نوشته­هایش(۱) بحث دوگانه ” انقلاب – اصلاح ” را بررسی کرده و آن را فاقد اهمیت و موضوعیّت دانسته است. از آن­جا که شورای دانشجویان و جوانان چپ ایران در اهداف و اولویت­های تئوریک خود که در سرمقاله دومین شماره نشریه رادیکال نیز ذکر شده است، یکی از نکات مهم پیش پای جنبش و نیروهای سیاسی را پاسخ­دهی به این مساله و تعیین تکلیف با آن می­داند لذا به نقد مواضع میخک در این مورد پرداخته­ایم.

تزهایی پیرامون انقلاب مشروطیت ایران

امروز یک صد و پنج­مین سال­گرد انقلاب مشروطیت ایران است. انقلابی که بدون شک ورودگاه مردم ایران به یک قرن مبارزه برای آزادی و سوسیالیسم است.

سه خیز کیفی جنبش و ضرورت خیز چهارم

اینک دو سال از جنبش ضد استبدادی و شورانگیز  مردم ایران در سال 88 می​گذرد. جنبشی که بار دیگر جسارت و امید تغییر دادن و مبارزه کردن را در ابعاد توده­ای به مردم بازگرداند و فصلی نوین از مبارزه با رژیم ضد بشری و ارتجاعی جمهوری اسلامی را گشود. ترسیم کردن روند رو به رشد جنبش از اواخر خرداد 88 تا عاشورای خونین همان سال یعنی از لحظه​ی آغاز تا نقطه​ی اوج، بیان​گرِ پروسه​ی تکاملی است که می​توان آن​را در سه نقطه​ی عطف و سه گسست کیفی جمع​بندی کرد. نقاطی که جنبش به اعتبار گذار از آن​ها به سطحی بالاتر ارتقا یافت و تداومش را تضمین کرد. این نقاط عبارتند از: 1) شکل​گیری خیزش در خیابان، 2) تظاهرات روز 30 خرداد و 3) قیام روز عاشورا.

تاریخ نگاری فرصت طلبانه برادر مصطفی

پیش از این به بیان این مساله پرداخته بودیم ( 1 ) که در جریان قیام ضد استبدادی مردم ایران مساله آگاهی تاریخی در ابعاد وسیع یکی از دستاوردهای قیام بوده است و هرچه از عمر خیزش مردم بر ضد جمهوری اسلامی میگذرد عمق این آگاهی و ضرورت آن بیشتر عیان میشود .

ما همه سرباز توایم آلزایمر تاریخی ٬ در پاسخ به نوشته اخیر آقای هوشنگ اسدی ((ما همه سرباز توايم خامنه اى))

قابل توجه دوستان : اين نوشته در سايتهاي وابسته به اصلاح طلبان مانند جرس ، كلمه و حتي روزآن لاين چاپ نخواهد شد .

چرا تاریخ پاشنه آشیل سبزها است ؟ پیرامون نامه اخیر مهدی کروبی

پیش از این به فراخور وقایع و حوادث درباره نسبت رویدادهای دهه 60 با جنبش سبز و به ویژه رهبران آن در دو نوشته دیگر مطالبی را بیان کرده بودم (1) با این وجود نامه اخیر مهدی کروبی ( شیخ اصلاحات ) در نقد مواضع اصولگرایان در ارزیابی از وقایع آن سالها و سوگ نامه او در فقدان " امام راحل " و اینکه " اگر امام زنده بود چه میشد و چه نمیشد…. " ما را بر آن داشت تا بار دیگر به ارزیابی آن سالها بپردازیم و بسنجیم عیار صداقت " رهبران سبز " را  و از آن مهمتر جایگاه حقیقت تاریخ را نزد ایشان .

رفورمیسم و فکاهی های تاریخی فرخ نگهدار

با فروپاشی " سوسیالیسم واقعا موجود " گردش به راست در میان بخشهای وسیعی از چپ بین الملل و از جمله چپ ایران به اپیدمی و مد روز تبدیل شد . چپی که نه تنها مفاهیم اندیشه سیاسی چپ مانند مبارزه طبقاتی ، انقلاب و دیکتاتوری پرولتاریا را به کنار نهاد بلکه با شرمنده گی ناشی از یک عمر " چپگری " آمد تا جبران آنهمه گناه را در دامن جهان آزاد بکند و بهترین حربه البته حمله به چپ و کمونیسم به طور کلی بود . سازمان اکثریت یکی از سازمانهایی بود که در این مساله پیشقدم شد و کوشید با سرعت بیشتری دامن خود را از گناه تناول این میوه ممنوعه پاک کند .