نقض گسترده حقوق کارگران وبی توجهی رسانه ها

به گزارش خبر گزاری مجموعه فعالان حقوق بشر ایران " در دی ماه سال جاری دستکم ۷۸۰۰ نقض موردی حقوق بشر در کشور رخ داده و از سوی مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، به ثبت رسیده است.در طول ماه گذشته، بیش از ۶۷۳۷ مورد نقض حقوق کارگران، ۴۲ مورد نقض حقوق دانشجویان، ۱۵۹ مورد نقض حقوق فعالین سیاسی و مدنی در حوزهٔ آزادی اندیشه و بیان، ۱۰۵ مورد صدور، تایید یا اجرای حکم اعدام، ۲۷۳ مورد شکنجه و نقض حقوق زندانیان سیاسی و عادی در زندان‌ها، دست کم ۳۲۰ مورد بازداشت شهروندان به دست نیروهای انتظامی، ۲۶ مورد بازداشت و نقض حقوق اقلییت‌های ملی، ۱۲۷ مورد بازداشت و نقض حقوق اقلییت‌های مذهبی را شاهد بوده‌ایم.

با تاکید بر اهمیت رسالت مهم اطلاع رسانی همه جانبه  فعالان حقوق بشر و تمامی خبر نگاران  روزنامه نگاران و خبرگزاریها   و  فارغ از هرگونه تفسیروبرداشت از  ارقام ذکر شده . نکته ای که مشخصا در آمار این نهاد حقوق بشری به زمختی خود را برجسته کرده است / اختصاص بیشترین رقم  از ارقام ارئه شده به نقض حقوق درحوزه کارگری  است .  که نشان از این واقعیت  عینی دارد که براساس ویژگی خاص یک جامعه طبقاتی مبتنی بر کار کارگران وانباشت سود سرمایداران و بر اساس افزایش ثروت هر چه بیشتر صاحبان سرمایه و فقر فزاینده برای طبقه کارگر و همینطور بنا به جدال همیشگی  و تضاد  تاریخی بین دو طبقه اصلی جامعه جدال اصلی جدال طبقاتی است که حوزه های دیگری چون دانشجویی و زنان و ….را به همراه خواهد آورد.
این طبقه مشخصا بدلیل داشتن سهم بیشتر دراعتراضات  / سهم بیشتری هم از سرکوب / زندان / بیکاری و ….دارند..همانطور که بیشترین سهم از فقر نصیب آفرینندگان ثروت جامعه است و بیشترین سهم در سرکوب و اعمال خشونت اقتصادی/اجتماعی و دولتی به این طبقه تعلق دارد . اما در بیان این گستردگی نقض حقوق و گستردگی اعتراضات و سرکوب ها آیا بیشترین سهم از خبر رسانی ها  در مورد خود یعنی  طبقه کارگر را داشته است؟
با نگاهی  به آمار  و ارقام ارائه شده  و مقایسه آنها با تعداد گزارشات داده شده  میبینیم که تفاوت زیادی هست بین گزارشات کارگری  و مقدارارقامی که درکلیت ارائه شده . اشکال اما در نادرست بودن ارقام ارائه شده در خصوص  نقض حقوق کارگران نیست  بلکه  در کم بودن و نهان بودن و ناقض بودن گزارشات کارگریی  از لحاظ کمی و کیفی است . مسلما بیان کیفییت و کمیت گزارشاتی که به دلیل وسعت آن در جامعه و علنیت فراگیرشان مجبور به ارائه آنها میشوند نیز دستخوش خواستگاه و تعلق طبقاتی تریبونهای موجود در سطح جامعه خواهد بود و این خواستگاه تعین کننده  نوع بیان گذراشات نیز هست .
ضرورت لزوم توجه به مسائل گارگری و اخبار مبارزات ونقض حقوق آنها نه فقط ااز لحاظ مسئولیت و رسالت خبرنگاری در بیان همه مسائل روز و غربال نکردن عرصه های خاص است بلکه از سر نیاز جامعه به تمرکز بر طبقه کارگر به عنوان تنها اهرم جدی و کارامد در به زیرکشیدن هرنوع سیستم ناقض حقوق بشر است . و نه به خاطر اینکه طبقه کارگر بیشترین سهم را در سرکوب شدن دارد یا بیشترین سهم را در عرصه مبارزات ضد دیکتاتوری دارد و نه فقط به خاطر داشتن بیشترین آمار نقض حقوق بشر درمقایسه با حوزه های دیگر بلکه به عنوان شاه کلید و مسلما تنها کلید هر تحول اجتماعی جدی وبنیادی  در جامعه است .
  به اعتبارآمارهای ارئه شده در نهادهای حقوق بشری ومقایسه آنها با واقعیت مبارزات کارگران وموارد متعدد نقض حقوق بشرآنهاهنوز بیشتر اخبار مبارزات کارگری /سرکوب و خفقان آنها   بیحقوقیشان چه به واسته مکانیزم حاکم بر رابطه کارگرو کارفرما و چه به واسته وجود قوانین ضد کارگری قانون کار کنونی و چه به واسته مبارزاتشان برای گرفتن  ابتدای ترین حقوقشان  در سطح خبرگزاریها و میدیای حقوق بشری بطورواقعی وکافی منعکس نمی شده.