وقایع مصر ٬ پاسخی به رفیق مراد شیرین
مترجم: کیوان نوفرستی
ما برای ارائۀ یک راهکار روشن و مشخّص در تحلیل های خود، ناگزیر باید بر شرایط عینی از یک سو و درک مان از تجارب مبارزۀ طبقاتی در سطح جهان از سوی دیگر، تکیه کنیم. در مقالۀ تحلیلی بسیار خوبی که پیرامون اوضاع کنونی مصر دیروز در وب سایت میلیتانت منتشر گردید، ما مجدّداً شاهد فقدان یک شعار محوری توده ای بر پایۀ شرایط عینی بودیم.
رفیق مراد شیرین، نویسندۀ مقالۀ مذکور، به عنوان جمع بندی می گوید: "تنها طبقۀ کارگر مصر است که می تواند با ثبات قدم در راه سازماندهی یک اعتصاب عمومی نامحدود علیه رژیم و علیه کلّ اپوزیسیون بورژوایی، تمامی این طرح ها را نقش بر آب کند". من نمی توانم چندان با این نتیجه گیری موافق باشم. پرسشی که در این جا مطرح می شود اینست که پس از اعتصاب عمومی میلیون ها نفر از مردم کشور، قدم بعدی برای کسب قدرت به دست پرولتاریا چه خواهد بود؟
برای پاسخ به این پرسش مهم، ما باید در مورد ماهیّت رهبری کنونی طبقۀ کارگر صداقت به خرج دهیم. آیا توده های تحت ستم، دارای یک رهبری مستقل (مانند شوراها و حزب انقلابی) هستند تا قادر باشند به واسطۀ یک "اعتصاب عمومی نامحدود علیه رژیم و کلّ اپوزیسیون بورژوایی" از موقعیّت فعلی فراتر روند؟ متأسّفانه چنین نیست. کارگران و توده های تحت ستم تنها یک "اپوزیسیون بورژوایی" را به عنوان رهبران خود (عموماً گرایشات اسلامی) پیش رویشان دارند. توده ها هنوز دچار توهّم هستند، یعنی گمان می برند که این ها رهبران حقیقی شان می باشند. سوسیالیست ها و مارکسیست ها شدیداً ضعیف اند و عملاً وجود ندارند. جنبش مستقلِ بدون رهبری، یا اساساً وجود ندارد یا به زودی تحت رهبری بورژوازی درخواهد آمد. پس چه باید کرد؟
با درک این موقعیّت، و بدون اصرار بر تحمیل اهداف و نتایج ایده آل خود بر مسیر مبارزات مردم (که خلاف آن، ما را به گروهی سکتاریست بدل خواهد نمود)، ما می باید ماهیّت کلّ اپوزیسیون بورژوایی را در سطح تبلیغاتی افشا کنیم. امّا در سطح عملی، باید ضمن افشاگری، به توده ها نشان دهیم که فی المثل اخوان المسلمین، مخالف واقعی رژیم و امپریالیسم نیست. توده ها باید این رهبران را در عمل تجربه کنند. تنها گزینه ای که می تواند توده ها را به سمت الغای مالکیّت خصوصی و قدرت حاکمه هدایت کند، فراخوان یک اعتصاب عمومی به منظور برقراری یک مجلس مؤسّسان انقلابی و دموکراتیک است. این به وضوح گام دیگری است که باید امروز در مصر (و سایر کشورهای عربی دارای جنبش های توده ای) برداشته شود.
این شعاریست که از سوی اقشار مختلف جامعه، درک و پذیرفته خواهد شد. با محقق گردیدن این شعار، فرصت تنفّسی برای انقلابیون به وجود خواهد آمد تا تفوّق و ثبات خود در دفاع از توده های تحت ستم را به نمایش بگذارند. این مجلس مؤسّسان نه یک دولت، بلکه یک هیئت موقتی است که در مورد دولت آتی و قانون اساسی آن تصمیم گیری می کند. هم مارکسیست ها و سوسیالیست ها، و هم مخالفان بورژوای حسنی مبارک، در چنین مجلسی شرکت خواهند کرد. امّا مارکسیست ها برای یک برنامۀ سوسیالیستی و ضدّ سرمایه داری- امپریالیسم مبارزه خواهند نمود.
ممکن است رفیق مراد شیرین بگوید که چه تضمینی برای دست یافتن به یک مجلس دموکراتیک و برنامه ای سوسیالیستی وجود دارد؟ پاسخ اینست که از پیش، تضمینی وجود ندارد. همه چیز به مبارزۀ ما برای متقاعد نمودن طبقۀ کارگر به درستیِ روش و خطّ مان، بستگی دارد. در شرایط انقلابی، آگاهی توده های تحت ستم به سرعت تغییر و توسعه می یابد، و در چنین مجلسی است که ما می توانیم "کلّ اپوزیسیون بورژوایی" را بیش از زمانی که آن ها در قدرت هستند، افشا کنیم.
فراخوان برای "اعتصاب عمومی نامحدود علیه رژیم و کلّ اپوزیسیون بورژوایی" در شرایطی که هیچ رهبری مستقل و سوسیالیستی ای وجود ندارد، دستورالعملی است که به شکست قطعی طبقۀ کارگر می انجامد.
مطرح کردن چنین شعاری- به مثابۀ یک شعار درست، امّا تهی و نامرتبط با سطح آگاهی فعلی توده ها و آمادگی آنان برای سرنگونی رژیم مبارک و "کلّ اپوزیسیون بورژوایی"- به معنای ترک مبارزه برای رهبری و سپردن رهبری به دستان "کلّ اپوزیسیون بورژوایی" است.
منبع:
آرشيو دوم سايت آزادى بيان 