» جای پای خدا «

هان:
دین مداران ِ سارق شوق
بگوئید:
پس کجاست؟
در پهنه ی ظلمت تان ـ

یک دانه ی نور؟
دراین مظهر ثناهای تان ـ
نشانه ای ز سرور؟
از دید و دست و کام تان
زهرهلاهل می بارد.
در ورطه ی شرار تان
شور ِ زندگی ـ
عزادار است و
قرن ها ـ
درکنج ِ تاریخ،
زاز ِزارمی نالد.
+++
در این میانه ی بی رحمی،
اززمین و زمان،
جلاد می بارد.
و وحشتِ ظلم ـ
پیگیر ـ
مرگ می کارد.
 سیاهی ِ چهره ی مهر:
پرچم دوستی ست،
و سکوت:
حکایت ترس.
در تقاط  هربیداری،
طناب دار!
خمیازه می کشد.
+++
باغزل:  
به هیچ بهانه،
از عشق نپرسید!
کین مجنون ِ بیداد زده ـ
غزال ِ بی پناه ِ صحرا شد.
دل خونین او می دانست،
در جنگل گرگان ـ
در این سرای ددان ـ
ازضامن ِ آهوـ
خبری نیست.
+++
در این گردنه ی غارت،
 شرم ِ کائنات نیز ـ
چپاول می شود.
و در مسلخ ِ قصاص ِ آن:
هرروزه ِ روز،
دست و پای  ِآبروی ِانسان!
در این قاموس:
 پاسداری ِ مرگ،
برای رضای خداست.
و کینه ی ِ کور،
در جانمازی ِکودکان ـ
هدیه پاک آسمانی می باشد!
که تبار ِگردن زن
رابط " حد" آن ـ
وقاری
 دوستی و دشمنی ها ست.
+++
آزادگی؟
نه ـ همچون بندگی: 
در این دیارِ زور مدار ـ
هرگز،
نشانی و بعدی آسمانی نیافت،
که دست کوتاه و کوچک زمینجویان را
یارائی کشف آن باشد.
+++

در این قحطی شرف
 بگوئید:
 رسالت ِمهر و مساوات،
کجاست؟
در این میانه ی بی رحمی ـ
بگوئید:
جای امن،
کجاست؟
تا که دنده ی تکیده ی ندار،
بردندان ِ آز ِ دین و دنیامدارـ
پیوسته
برکام سیر ِدریده ی ِاین درندگان
به نام  "حق "
کشیده  نشود.
بگوئید:
در این دیار خدامدار
کجاست:
جای پای خدا؟
+++
بهنام چنگائی  13 آبان 1390