مصاحبه ایمی گودمن با بوتس رایلی و کلرنس تامس درباره اعتصاب اوکلند

یک نقطه عطف! یک لحظه جنگ متقابل!

مصاحبه ایمی گودمن با بوتس رایلی و کلرنس تامس درباره اعتصاب اوکلند
ترجمه: حبیب بکتاش

مقدمه: غول خفته ٩٩ درصدها در اوکلند بپا میخیزد
مصاحبه‌ای که در اختیار شماست توسط ایمی گودمن با دو تن از فعالین جنبش اشغال صورت گرفته است. ایمی گودمن یک شخصیت رسانه‌ای شناخته شده است که طی سالها از رادیوی "دموکراسی ناو"، دموکراسی همین حالا، برنامه اجرا میکند و بخش چپ جامعه را در دنیای رسانه‌ای آمریکا نمایندگی میکند. او همچنین یک فعال اجتماعی و نویسنده هست.
جنبش اشغال اکنون نزدیک دو ماه است که ادامه دارد و هر روز بزرگتر میشود و اقشار هر چه بیشتری از مردم را به خود جلب میکند. اشغال محلات نزدیک به مراکز مالی مثل وال استریت تقریبا تمام شهرهای آمریکای شمالی، ایالات متحده و کانادا، اکثر شهرهای بزرگ اروپا و استرالیا و ژاپن را و حتی شهرهایی از چین را در بر گرفته است. جنبش اشغال پاسخی هست به یکه تازی نظام سرمایه داری که هر روز فقر و فلاکت بیشتری بر کارگران و اقشار زحمتکش دنیا تحمیل میکند. در حالی که سرمایه داران، یک درصدی‌ها، هر روز ثروتمندتر میشوند، کارگران و زحمتکشان بیشتر از پیش به قعر دره فقر رانده میشوند و تعداد هر چه بیشتری از کسانی که حداقلی ا ز رفاه و امنیت اجتماعی داشتند به صف بیکاران و فقرا افزوده میشوند.

با شکست شوروی و اقمار آن که به اردوگاه سوسیالیسم معروف بودند (در حالی که چیزی جز سرمایه داری نوع دولتی نبودند) اردوگاه سرمایه داری بازار آزاد (اردوگاه غرب) دست خود را در حمله به معیشت طبقه کارگر و اقشار زحمتکش باز دید و تمام توحش ذاتی نظام سرمایه داری را بنمایش گذاشت. تئوریسینها و رسانه‌های سرمایه داری و دولتهای آنها حمله وحشیانه خود را تحت نام سیاست اقتصادی نئولیبرال یا ریاضت کشی اقتصادی به پیش بردند. از یک طرف به تشکلهای کارگری حمله کردند و صحنه رشد و عمل را بر آنها تنگ کردند و از طرف دیگر به دستمزد و مزایا و امنیت شغلی و اجتماعی آنها هجوم بردند. با شروع بحران عظیم اقتصادی در سال ٢٠٠٨ که هنوز ادامه دارد و هر روز گسترده‌تر و عمیقتر میشود اوضاع اقتصادی مردم دنیا به یک وضعیت فلاکت باری رسید که چاره‌ای جز مبارزه و نبرد پیش پایشان نبود.
با شروع انقلابات در تونس و مصر و سایر کشورهای منطقه شمال آفریقا و خاورمیانه و سرنگون شدن دیکتاتورهایی که اکثرا توسط غرب بر سر کار آمده و پا برجا مانده بودند تحرک و جنب و جوش در غرب هم شروع شد. یونان حتی پیشتر از انقلابات منطقه وارد میدان مبارزه با سرمایه داری شده بود. جنبشهای اجتماعی ضد سرمایه داری بسرعت در انگستان و اسپانیا و پرتغال و فرانسه سر بر آوردند و آمریکای شمالی با جنبش اشغال وال استریت حلقه جنبش جهانی علیه سرمایه داری را تکمیل کرد.
جنبش وال استریت امروز به یک تهدید جدی برای سیستم سرمایه داری و دولتهای آن تبدیل شده است. جنبشی که اشغال پارک زوکاتی در نیویورک توسط چند صد نفر شروع شد امروز همه جا را در بر گرفته است و دارد نیروهای اصلی نبرد کار و سرمایه را به میدان میاورد.
اعتصاب عمومی در اوکلند که توانست بیشتر از ٢٥٠٠٠ نفر (برخی رسانه‌ها تعداد معترضین را بیشتر از ١٠٠ هزار نفر ذکر کرده اند) را به خیابانها بیاورد و یکی از بزرگترین بندرهای آمریکا را برای یک روز به تعطیلی بکشاند، پتانسیل جنبش وال استریت را بنمایش گذاشت. بیشتر اتحادیه‌های کارگری آمریکا که سنتا سیاستهای راست روانه داشته‌اند مجبور شدند از این اعتصاب و از جنبش وال استریت حمایت کنند. اعضای پایه اتحادیه‌ها و کارگرانی که عضو هیچ اتحادیه‌ای نیستند در این اعتصاب نقش فعالی بازی کردند. ٣٦٠ نفر از ٢٠٠٠ نفر معلم ناحیه اوکلند در این اعتصاب شرکت کردند. مردم اوکلند از پنجره‌های خود شعارهای حمایتی از جنش اشغال اوکلند آویزان کردند. این اعتصاب در مجمع عمومی ٣٠٠٠ نفره اشغال اوکلند در ٢٥ اکتبر فراخوان داده شده بود. در همان روز ٢٥ اکتبر پلیس به کمپ اشغال حمله کرد و چند صد فعال کمپ را بیرون انداخت. در همان روز معترضین توانستند کمپ را از دست پلیس پس بگیرند و کمپ دوباره به اشغال معترضین درآمد، ولی اینبار صفوف معترضین محکمتر و گسترده‌تر شده بود. بدنبال این حوادث بود که مجمع عمومی ٣٠٠٠ نفره تشکیل شد و فراخوان اعتصاب عمومی را صادر کرد. برخی از شعارهای روز اعتصاب از این قرار بود: این سیستم باید بمیرد، هورا هورا اشغال-مرگ بر کاپیتالیسم-زنده باد کامیون اوکلند.
بمیدان آمدن طبقه کارگر و حمایت مردم از جنبش اشغال وال استریت یک نقطه عطف برای این جنبش است. اگر این روند در شهرهای دیگر هم صورت پذیرد میتوان امیدوار بود که صدای خرد شدن استخوانهای پوسیده نظام سرمایه داری هم بگوش خواهد رسید. دنیا علیه نظام غارتگر سرمایه داری بپاخاسته است. از آفریقا تا خاورمیانه تا اروپا تا آمریکای جنوبی تا آمریکای شمالی، همه جا سنگرهای نبرد علیه نظام استثمار انسان از انسان بر پا میشوند. مردم دنیا به عمق کثافت و جنایت و دورویی و ضدیت با انسان نظام سرمایه داری پی برده‌اند و هر روز این آگاهی طبقاتی گسترده‌تر و عمیقتر میشود و آتش مبارزه علیه نظام سرمایه داری داغتر میشود. وقت آن است که کمونیستها با پرچم آزادیخواهی و برابری طلبی، با پرچم سوسیالیسم، با پرچم کمونیسم کارگری پا بمیدان بگذارند و بشریت را بسمت یک جامعه انسانی پیش برند.
*****

ایمی گودمن: حال میخواهیم به برکلی در کالیفورنیا برویم، جایی که دو مهمان داریم. بوتس با گروه کوپ (کودتا. مترجم) و کلوپ اجتماعی رفتگر خیابان (ستریت سویپر)، ساکن اوکلند، که در حنبش اشغال و اعتصاب امروز شرکت کرده است. ما همچنین کلرنس تامس را با خود داریم که دبیر سابق خزانه داری انترناسیونال لانگشور و انبار، اتحادیه لوکال ١٠ بوده است. او امروز بعنوان سخنگوی "جنبش مارش یک میلیون کارگر" با ما هست. بوتس رایلی و کلرنس تامس به دموکراسی ناو (دموکراسی همین حالا) خوش آمدید، این اعتصاب درباره چیست؟
کلرنس تامس: این اعتصاب یک فراخوان است به کارگران، نه تنها در سرتاسر ایالات متحده آمریکا، بلکه در سرتاسر دنیا، که کار را تعطیل کنند. تنها زمانی که کارگران میتوانند توجه روسا یا طبقه حاکمه را جلب کنند موقعی است که از کار کردن خودداری کنند. این بزرگترین اقدامی است که ما میتوانیم علیه سرمایه انجام دهیم. من فکر میکنم چیزی که در این مورد بسیار حیاتی است اینست که ما در جنبش کارگری واقف باشیم که بسیار سخت است که یک اعتصاب عمومی در عرض یک هفته سازمان داده شود. اما من فکر میکنم چیزی که در این مورد واقعا قابل توجه و مهم است این است که در پاسخ به حمله به فعالین اشغال اوکلند، که بسیار وحشیانه بود، و همانطور که شما به زخمی شدن جدی اسکات �
�ولسن اشاره کردید، توجه دنیا بر روی این جنبش متمرکز است. و این یک پاسخ مناسب است.
من همچنین فکر میکنم که این مهم است متوجه باشیم که این کارگران نبودند که این فراخوان را دادند بلکه مجمع عمومی جنبش اشغال اوکلند اینکار را کرد. اما اکثریت مردم دراین کشور بخشی از اتحادیه‌ها نیستند. تنها هفت درصد مردم در بخش خصوصی و دوازده درصد بطور کل با اتحادیه‌ها هستند. بنابر این من فکر میکنم که بسیار مهم است که بدانیم که نسل جوان، که نیروی محرکه این جنبش هستند، در برابر یک آینده نامشخص قرار گرفته‌اند. دانشجویان با یک تریلیون قرض روبرو هستند. جامعه‌ای که از جوانان مواظبت نمیکند جامعه ایست که آینده ندارد.

ایمی گودمن: کلرنس تامس نقش کارگران لانگشور، که شما دبیر خزانه داری آن بودید، در این اعتصاب چیست؟

کلرنس تامس: خوب، ما از جنبش اشغال وال استریت حمایت میکنیم. ما همچنین از جنبش اشغال اوکلند حمایت میکنیم. ما یک اتحادیه، در سطح اعضای پایه، دموکراتیک هستیم، و ما فرصت رای دادن در مورد اعتصاب عمومی نداشته‌ایم. با وجود این، اگر امروز یک اعتصاب وجود داشته باشد، کارگران لانگشور صف اعتصاب را نخواهند شکست. در عین حال ما انتخاب آزاد داریم. من امروز کار نمیکنم، و مطمئن هستم که اعضای دیگری از‌ای.ال.دابلیو.یو. کار نخواهند کرد، بخاطر اینکه ما اهمیت اعتصابات را درک میکنیم. در ١٩٣٤ در سان فرانسیسکو بود که دو کارگر دریایی کشته شدند، که منجر به اعتصاب عمومی در سان فرانسیسکو شد، که ما قادر شدیم یک قرارداد برای سرتاسر سواحل بدست آوریم.
یک نکته دیگر،امروز وقتی جوانان به بندر اوکلند راهپیمایی میکنند، آنها اینکار را در حمایت از کارگران لانگشور در لانگ ویوو در واشینگتن انجام میدهند که با وال استریت در محلهای کار در نبرد هستند. ‌ای.گی.تی، یک شرکت بین المللی گندم که از بندر لانگ ویوو سوبسید دریافت میکند اما برمیگردد و به کارگران و محله لانگشور خیانت میکند. برای ٧٧ سال کارگران لانگشور کار گندم را در پسیفیک نورت وست (شمال غرب اقیانوس آرام) انجام داده‌اند. و نیروی محرکه پشت این بانگ لیمیتید (شرکت انحصاری بانگ) هست. این یک شرکت بین المللی مواد غذایی و کشاورزی هست که برای ده سال گذشته در بازار وال استریت شرکت میکند. این شرکت چهره وال استریت در ساحل است. بنابر این من فکر میکنم که این به جنبش در حال ظهور تمرکز میدهد.

ایمی گودمن: بوتس رایلی، در باره نقش خود و اینکه انتظار داری چه اتفاقی امروز در اوکلند بیافتد صحبت کنید. چرا یک هنرمند هیپ هاپ در اشغال اوکلند شرکت میکند؟

بوتس رایلی: این آن چیزی هست که من میخواهم بگویم. آنچه که من دوست دارم بگویم این است که این اعتصاب عمومی به این شعار که "ما ٩٩ درصد هستیم" برایی (دندان) میدهد. مسئله تنها این نیست که ما ٩٩ درصد هستیم و آنها یک درصد، مسئله این است که یک درصد تمام ثروت خود را از طریق استثمار ٩٩ درصد بدست میاورد. و ما میخواهیم نشان دهیم، ما میخواهیم به مردم نشان دهیم که آنها میتوانند آن را (این ثروت را) پس بگیرند، اگر بخواهند.
نقش من اینست که من پیشتر از اشغال وال استریت دیدن کردم. من همچنین، در اوایل سال، از میدان سینتاگما در آتن و از بارسلونا دیدن کردم، جاهایی که الهام بخش این (جنبش وال استریت) هستند. و من دو بار از اشغال اوکلند دیدار کردم و برایشان برنامه اجرا کردم. زمانی که آنها بیرون رانده شدند من این پیام را که در ساعت چهار بعد از ظهر مردم برای یک رژه برای باز پس گیری میدان جمع شوند را پخش کردم. و در حال رژه کسی یک شاخ گاو به من داد، و من از آن زمان در این جنبش شرکت کرده ام.

ایمی گودمن: بوتس، انتظار داری امروز چه اتفاقی بیافتد؟

بوتس رایلی: روز پیش ما ٣٠٠٠ نفر در مجمع عمومی داشتیم، به این معنی که برای شروع ما ٣٠٠٠ سازمانده داشتیم. بنابر این، با داشتن این، و دیدن اینکه این ٣٠٠٠ سازمانده سخت و تمام وقت کار میکردند تا این امر پیش برود، و علاوه بر آن، ما از آن موقع تا حال مومنتوم (شتاب) کسب کرده ایم- اس.ای.آی.یو. به میدان آمده است، و آنها کارگران خود را تشویق میکنند که روز کار را تعطیل کنند، و در حقیقت، آنها تلفن میکنند و به مراکز کار سر میزنند تا کارگران کار را تعطیل کنند. و همه اتحادیه‌ها، او.ای.آ.، اتحادیه معلمان- خیلیها کار را تعطیل میکنند و به والدین اطلاع میدهند که کار نخواهند کرد. دبیرستانها تعطیل میشوند. گروههای فعال در محلات شرکت میکنند. کلیساها شرکت میکنند- کشیشهایی همراه با دوستانشان شرکت میکنند. مردم زیادی حضور خواهند داشت.
بنابر این، میخواستم بگویم که ما سازماندهی را با ٣٠٠٠ نفر شروع میکنیم، بنابر این حداقل آنجا باشید، و احتمالا ما بمراتب مردم بیشتری خواهیم داشت، دهها هزار نفر.

ایمی گودمن: میخواستم نظر هر دو تای شما را داشته باشم.

کلرنس تامس: ایمی، اگر اجازه دهید اضافه کنم که کارگران سیاه پوست نیز از این حمایت میکنند. ائتلاف اتحادیه‌های سیاه پوست، بخش شمالی کالیفرنیا، شرکت خواهد کرد. امروز تظاهراتی در بانکها و نهادهای مالی صورت خواهد گرفت.
من همچنین میخواهم اضافه کنم که سه چیز اشغال
اوکلند را از بقیه جدا میکند. اول، عدم وجود سیاستمداران، دوم، عدم وجود احزاب، سوم، عدم حضور پلیس در کمپ. و من فکر میکنم این بسیار مهم است، بخاطر اینکه من میدانم که در رابطه با الگویی که ما بین جنبش رژه یک میلیون کارگر و اشغال اوکلند مشاهده میکنیم، سازماندهی و به حرکت در آوردن تحت نام خودمان هست، مستقل از دو حزب وال استریت (حزب دموکرات و حزب جمهوری خواه. مترجم).

بوتس رایلی: و همانطور که گفتم این یک حرکت مهم برای اشعال وال استریت هست، بطور کلی، بخاطر اینکه نقد بر جنبش اشغال وال استریت اینست که پیام آنها روشن نیست. خوب، ما مطمئن هستیم که با میلیونها دلار ضرر که در اثر بستن بندر توسط ما اتفاق خواهد افتاد و سودی که امروز از دست خواهد رفت، از این اعتصاب عمومی، پیام پرصدا و روشن به یک درصد فرستاده خواهد شد. این صرفا یک شلیک اخطاری هست. این صرفا یک اعتصاب یک روزه است. در حال حاضر هیچ قراردادی برای مذاکره وجود ندارد. آنچه که ما میگوییم اینست که طبقه کارگر در صدد رزمنده‌تر شدن است و اینکه ما سازمانیافته‌تر خواهیم شد.

ایمی گودمن: میخواهم پاسخ شما را در رابطه با شهردار اوکلند، جین کوان، داشته باشم که خودش یک سازمانده بود. او تلاش کرد که روز پنجشنبه در کمپ اشغال اوکلند، دور و بر ساختمان شهرداری، سخنرانی کند. بعد از اینکه فرصت سخنرانی به او داده نشد، او یک پیام ویدیویی ضبط کرد و آنرا در صفحه فیس بوک خود پست کرد. پیام این بود:
شهردار جین کوان: آنچه که من میخواهم امشب برای شما بگویم اینست که نتیجه عمل روز سه شنبه چقدر برای من مایه تاسف هست. این چیزی نبود که کسی انتظارش را داشته باشد. من میفهمم که مسئولیت متوجه من بود و من میخواهم از تمام افراد در مورد آنچه که اتفاق افتاد معذرت خواهی کنم.

ایمی گودمن: کلرنس تامس، میتوانید نقش شهردار کوان را توضیح دهید، که در حقیقت قبلا هم در برابر پلیس ایستاده، که حالا مورد انتقاد پلیس هست، برای گفتن اینکه کارگران اوکلند میتوانند وقت تعطیل برای شرکت در اعتراضات داشته باشند، و در عین حال گروه اشغال اوکلند، کمپ اشغال، از او بسیار خشمگین است؟

بوتس رایلی: اول، شهردار کوان به پلیس دستور داد تا کمپ اشغال اوکلند را تخلیه کند، و بمحض اینکه آنها تخلیه شدند، و با وجود اینکه همراه با خشونت و گاز اشگ آور و گلوله‌های پلاستیکی بود، او آنروز پیامی منتشر کرد که یک نامه پیروزی بحساب میاید، و تنها انتقاد بسیار کوچکی که داشت در نتیجه اعتراضات به آن بود. و پیامی که از طرف شهرداری منتشر شد، مبنی بر اینکه با کارگران برخورد نخواهد شد، تنها بخاطر این است که ما مومنتوم (شتاب) را پشت سر خود داریم، و این بخاطر این است که اتحادیه‌ها پشت ما هستند، و تنها بخاطر اینکه مردم میبینند که چه اتفاقی دارد میافتد. این یک لطف نیست.
با وجود این گفته‌ها کوان یک سازمانده بود، بلحاظ سیاسی چپ بود (یا هست). نکته اینجاست که وقتی شما یک سیاستمدار را انتخاب میکنید، این ربطی به شخصیت آنها ندارد. سیاست مداران یک نقشی را بازی میکنند، یک نقش در دولت. و نقش دولت شهرداری این نیست که به مردم خدمت کند، مگر اینکه مردم آنها را مجبور به انجام کاری بکنند که خواستار آن هستند.

ایمی گودمن: رئیس موقت پلیس، هاورد جوردن، از استفاده کردن از نیروی پلیس برای درهم شکستن کمپ دفاع کرد. او گفت که تصمیم برای تخلیه مبنی بر سلامت و امنیت عمومی بود، بخاطر تخلیه مدفوع، خطر آتشگیری، موارد تعرض جنسی، رفتار خشونت آمیز، و نپذیرفتن دسترسی به امداد پزشکی. پاسخ شما؟

کلرنس تامس:. گفته میشود که دلایل پلیس برای اقدام خود بنوعی شبیه سلاحهای کشتار جمعی هست که برای رفتن به جنگ عراق دلیل آورده شد. به عبارت دیگر این اتهامات واقعا بی پایه هستند. مسئله تعرض جنسی ثابت نشده است. اگر مسئله‌ای در رابطه با بهداشت و امنیت وجود داشت، کمپ از گفتگو با مسئولین مربوطه استقبال میکند. کمپ از این نوع فعالیت جلوگیری نمیکند. اما فرض کنیم که این دلایل واقعا درست بودند و هستند. آیا این یک پاسخ مناسب بود که سیاست شوک و آو (سیاست شوک و وحشت) بکار گرفته شود، با استفاده از سلاح به اصطلاح غیر کشنده که یک بازنشسته جنگ عراق را در مرکز تراما (اورژانس) قرار داده است؟ من اینطور فکر نمیکنم، بخاطر اینکه حق دارند که بطور صلح آمیز تجمع بکنند، و آنها حق آزادی بیان دارند. و این دقیقا آن چیزی هست که عمل میشود و آن چیزی هست که مورد مناقشه قرار میگیرد.
ما باید یک چیز را درک کنیم: پلیس "یک درصد" را نمایندگی میکند. و همانطور که ما در مادیسون، و ویسکانسن دیدیم، جایی که پلیس طرف کارگران را گرفت، و آنها حالت تهاجمی نداشتند، وقتی اینکار اتفاق میافتد، ما شاهد در هم شکستن یک درصد خواهیم بود، بخاطر اینکه آن (پلیس) آنچیزی هست که آنها (یک درصدیها) به آن تکیه میکنند. آنها به پلیس تکیه میکنند. آنها به ارتش تکیه میکنند. و وقتی که مردم آمریکا علیه آن بپا میخیزند، ما شاهد یک تغییر جدید در جهت خواهیم بود.
من همچنین میخواهم این را بگویم. ما مدرسه خواهیم داشت. معلمان بیرون خواهند آمد. و ما کلاسهای درس خواهیم داشت، در رابطه با مسائلی نظیر عدالت اجتماعی، هدف اعتصاب عمومی. بنابر این، این یک زمان بخاطر سپردنی خواهد بود. ایم
ی، ما به استقبال این روز میرویم.

بوتس رایلی: در اوکلند هر جا که میروید مردم دارند در باره این صحبت میکنند. اگر شما از کنار کسانی در خیابان رد میشوید که با هم صحبت میکنند، آنها در باره اعتصاب عمومی صحبت میکنند. این فقط یک خبر بزرگ در سرتاسر دنیا نیست، بلکه همه در باره آن به هیجان آمده‌اند و حاضر هستند که در ساختن تاریخ شرکت کنند.

ایمی گودمن: و بنابر این چه کاری امروز برای انجام به مغازه داران، به بانکها، به مردم اوکلند پیشنهاد میشود؟ خواست کمپ اشغال اوکلند چی هست؟

بوتس رایلی: در ساعت ٩ صبح تجمعاتی در خیابان چهاردهم و برادوی وجود دارد، برای ساعت ٩ صبح، ظهر، چهار بعد از ظهر، پنج بعد از ظهر. تجمعات چهار و پنج بعد از ظهر در حقیقت راهپیمایی‌هایی هستند که سر ساعت چهار بعد از ظهر شروع میشوند. اولی در ساعت چهار برای رفتن و تسخیر بندر، و دومی در ساعت پنج برای راهپیمایی و تسخیر بندر. ما میخواهیم شیفت ساعت هفت بعد از ظهر را تعطیل کنیم. لازم است که ما در این ساعات مشخص شروع کنیم. بنابر این برای شنوندگان شما، برای راهپیمایی ساعت چهار آنجا باشید. اگر نمیتوانید برای راهپیمایی ساعت چهار آنجا باشید، برای راهپیمایی ساعت پنج آنجا باشید. و این راهپیمایی‌ها سر ساعت شروع میشوند.

ایمی گودمن: کلرنس تامس، آیا شما فکر میکنید این یک نقطه عطف را در این جنبش نمایندگی میکند، و همینطور در ارتباط با کسانی که با اتحادیه‌ها هستند؟ شما در باره اس.ای.آی.یو صحبت کردید. شما در باره لانگشور بین الملل و اتحادیه انبارها صحبت کردید.

کلرنس تامس: بله، من حقیقتا اینطور فکر میکنم. بخاطر اینکه اگر امروز هیچ دستاورد دیگری نداشته باشیم، یک بحث جدیدی در باره مسئله تعطیل کار کارگران وجود خواهد داشت، کارگران فعالتر خواهند شد. در نتیجه من فکر میکنم که این یک آغاز نوین است. این یک لحظه بهم آمدن جویبارها هست. و نه تنها آن، ایمی، بلکه ما شاهد ظهور ائتلافات جدید هستیم. و این در رابطه با ساختن جنبش خیلی خیلی مهم است. من فکر میکنم که جنبش کارگری برای یک زمان طولانی جنبش عدالت اجتماعی را در آغوش نگرفته است. نگرانی بیش از حدی در باره اتحادیه مربوط به بیزنس (اشتغال، داد و ستد، بازار. مترجم) وجود داشته است. ما امروز رهبران کارگری بین المللی را میبینیم، مثل باب مک الرات از‌ای.ال.دابلیو.یو و جیمز هوفا از برادری بین المللی تیمسترز، که بیانیه‌های حمایت از جنبش اشغال وال استریت صادر کرده‌اند. این یک پیشروی هست. اتفاقاتی که امروز میافتند، که اتحادیه‌ها فراخوان به یک اعتصاب عمومی را برسمیت میشناسند، که بیشتر آنها قادر نیستند خودشان فراخوان اعتصاب عمومی را بدهند، اما اعضای پایه آنها حضور مییابند. بنابر این، این یک نقطه عطف است و من فکر میکنم که این یک چرخش مهم است، و ما نتایج آنرا در آینده خواهیم دید.

ایمی گودمن: بوتس رایلی.
بوتس رایلی: همانطور که ایشان گفتند، اکثریت طبقه کارگر متشکل نیستند. ‌ای.ال.دابلیو.یو شاید رزمنده‌ترین اتحادیه‌ای باشد که من میشناسم، و رزمنده‌ترین اتحادیه‌ای که وجود دارد. اما بیشتر مردم فکر میکنند که اتحادیه‌ها بحد کافی رزمنده نیستند و هیچ کاری برای آنها انجام نمیدهند. جنبش اشغال وال استریت، در کل، با قرار دادن این ایده بر سر میز که "یک درصد" خون ٩٩" درصد" را میمکد، یک بحث جدیدی را پیش میبرد، مردم را وامیدارد که راهی برای تعطیل کار خود پیدا کنند، و بیایند و مسائل خود با طبقه حاکمه را در سرتاسر کشور و تمام دنیا روی میز بگذارند. و این یک روز جدیدی را در سازماندهی عمل مستقیم میسازد. ما صرفا بخاطر رسانه‌ها نیست که کاری را میکنیم. ما کاری را انجام میدهیم که میتواند مکانیسمهای صنعت (بازار) را برای یک مدت کافی متوقف کند تا اینکه ما بتوانیم یک قرار داد متفاوتی را مذاکره کنیم. حالا، البته، امروز یک امر یک روزه است. اما کاری که ما میکنیم اینست که ما قدرت خود را بنمایش میگذاریم. و کس دیگری این عمل را در جای دیگری از کشور کپی خواهد کرد، در جای دیگری از دنیا. و، خوب، وقت آن است که از لولا رها شد.

کلرنس تامس: ایمی، این یک لحظه جنگ متقابل است، به معنی واقعی کلمه.

ایمی گودمن: من میخواهم از هر دوتای شما برای همراهی تان در برکلی تشکر کنم، برای صحبت درباره اعتصاب عمومی که در اوکلند فراخوان داده شده است، بوتس رایلی از کوپ و کلرنس تامس، دبیر سابق خزانه داری لانگشور بین المللی و اتحادیه انبار لوکال ١٠، و سخنگوی "جنبش مارش یک میلیون کارگر".*

جنبش اشغال اوکلند برای یک اعتصاب عمومی آماده میشود