گزارشی کوتاه از تظاهراتی بزرگ، ما صاحب این جهان هستیم!

خوشبختانه امروز شرایط و  اوضاع جهان چنان تغیر کرده  که به همه جرأت داده  تا بتوانند علیه  وضع موجود، به صراحتِ هر چه بیشتر و با کلامی واضح تر، داد سخن سر دهند. امروزعملا تولید کنندگان خود را صاحب جهان می دانند. این امر مهم به یمنِ  99 در صدیها  و انقلابات کشورهای عربی امکان پذیر شده است.

روز ده مارس 2012 شهر فرانکفورت شاهد تظاهراتی بیش از دوهزار نفره  بود که به مناسبت اخراج چند هزار کارگر از فروشگاهای  زنجیره ای  شلیکه  صورت پذیرفت.
 محصولاتی که در این فروشگاهها بفروش می رسد بیشتر وسایل  بهداشتی مانند کرم،  شامپو، ماتیک ، رنگِ مو،  و…… می باشد و هشتاد در صد ازکارگران و کارکنان آن را زنان تشکیل می دهند،  بیست در صد بقیه مردانی هستند که  درانبارها، برای حمل و نقل وسایل این فروشگاهها بکار گرفته می شوند. 
شلیکه  دارای 5400   شعبه در شهر های مختلفِ آلمان است، بنا به اوضاع امروز قرار است که، دو هزار شعبه آن بسته شوند. به قول جراید آلمان جمعا 11 هزار وهفتصد و پنجاه نفر و به قول یکی از نمایندگان کار گران  که روز شنبه در این تظاهرات سخنرانی کرد 12 هزار انسان در معرض بیکاری قرار خواهند گرفت.

در همین استانِ ما ( هسن)  قرار است از 421 شعبه شلیکه 186 شعبه آن بسته شود، در این رابطه  هزار و دویست ( 1200) کارگر زن در آینده نزدیک  بیکارخواهند شد. به همین دلیل در روز شنبه 10 مارس تظاهراتی از طرفِ اتحادیه های کارگری در شهر فرانکفورت ترتیب داده شد که بیش از 2 هزار انسان  معترض و آزادیخواه در آن شرکت داشتند. شرکت کنندگان رأسِ ساعت دو نیم در جلو ساختمانِ اتحادیه های کارگری جمع شدند و در ساعت سه بعد از ظهر با سرودی به نامِ سرودِ  زنانِ کارگر شلیکه، ( تظاهر کنندگان هم  هر یک نسخه ای از آن در دست داشتند) تظاهرات شروع گردید. این سرود کلاٌ  به این اشاره داشت که، کسی نمی تواند ما را اخراج کند. برای اتحاد همیشه آماده ایم، جنگِ ما ادامه دارد، کسی نمی تواند ما را اخراج کند، مسئول شلیکه  می رود، امّا ما ماندنی هستیم. فیلمِ این سرود و فیلمهای دیگرِ این تظاهرات را می توانید در سایت روزنه نگاه کنید. با خاتمه این سرود  راه پیمایی به طرفِ مرکز شهر فرانکفورت شروع شد. راهپیمایی  از پر جمعیت ترین نقاط و مکانهای  شهرعبور می کرد تا به مرکز شهر رسید آنجا سخنرانان در مورد اوضاع جاری شروع به سخنرانی کردند.
.
در میان همه سخنرانان من اینجا فقط به چند جمله از سخنرانی یکی از کارگرانِ زن بسنده خواهم کرد  که در میان کف زدن و تشویقِ حضار  چنین گفت، من به وجود همه این انسانها و به وجود  همه شما کارگران افتخار می کنم. من تا کنون نمی دانستم  در شهری  زندگی می کنم که هزاران دوست و دلسوز دارم. من تا کنون نمی دانستم که،  اگر زمانی  این چنین در معرض خطر قرار بگیرم  هزاران مشت گره کرده از من دفاع  خواهند کرد و همنوعانم  چنین مرا در آغوش خواهند گرفت. من هم اکنون می دانم که دنیا مال من است. میدانم که  این دنیا مال ما است و ما صاحبِ واقعی این دنیا هستیم. این واقعیت است. این واقعیت است. کسی نمی تواند ما را بیرون کند، آنها باید بروند.

   زنده باد اتحاد و همبستگی  انسانها. زنده باد انسانیت. محمدامین کمانگر. یکشنبه 11 مارس 2012