راهپیمائی صدها هزار نفری کارگران آفریقای جنوبی

بنا به گزارشی که توسط ووسوموزی مارتین بنگو نوشته شده و بتاریخ ٩ مارس ٢٠١٢ در سایت "در دفاع از مارکسیسم" بچاپ رسیده است، صدها هزار نفر در اعتصاب یک روزه کارگران و بیش از ٣٠٠ هزار نفر در راهپیمائی های خیابانی، در آفریقای جنوبی شركت كردند. این تظاهرات در ٣٢ شهر آفریقای جنوبی صورت گرفت که بزرگترین آنها در جوهانازبرگ، کیپ تاون و دوربان، هر کدام با بیش از ٦٠ هزار تظاهرات کننده، بودند.

این تظاهرات در پاسخ به فراخوان کنگره اتحادیه های کارگری آفریقای جنوبی (کوساتو) صورت گرفت و در مراکز صنعتی ماشین سازی بسیار قدرتمند بود. ماشین سازیهای مرسدس بنز، جنرال موتورز، فولکس واگن، فورد و مراکز ساخت قطعات مربوط به آنها تماما به اعتصاب پیوستند. معادن طلا و زغال، و خرده فروشیها از ٥٠ تا ٨٥ درصد نیروی کارشان به اعتصاب پیوستند. این اعتصاب همچنین بر آموزش و پرورش، سیستم بهداشت، و حمل و نقل نیز تاثیر گذاشت.
فاصله طبقاتی در آفریقای جنوبی نیز بسیار عمیق است. ٤٥ درصد از مردم این كشور با مبلغی زیر ١٠ رند (یک دلار آمریکا معادل حدود ٨ رند آفریقای جنوبی هست) یعنی کمتر از یک دلار و نیم در روز زندگی میکنند. در کنار این فقر گسترده، شاهد درآمدهای میلیونی و میلیاردی دزدان ١ درصدی هستیم. درآمد سالانه مدیر یکی از شرکتهای کنتراتی بنام شوپرایت بالغ بر ٦٢٧ میلیون رند (یعنی بیشتر از ٧٠ میلیون دلار) بود. زوولینزیما واوی، دبیرکل کوساتو، در تظاهرات کارگران چنین میگوید: "درست است که ما آزادی سیاسی داریم و بسیاری خانه دارند، اما از ١٩٩٤ تا بحال سرمایه های انحصاری سرمایه داران سفیدپوست بیشتر از همه نفع برده اند. امروز ٤٥ درصد از کارگران با ١٠ رند در روز زندگی میکنند. این قابل قبول نیست. مردم گرسنه به رختخواب میروند، در حالی که کسانی که در موضع قدرت هستند پول دارند تا تمام شب بنوشند …"
دو تا ازموضوعات اصلی اعتراضات کار کنتراتی و "جاده های الکترونیکی" بودند. (جاده های الکترونیک جاده هایی هستند که برای تردد در آنها باید پول پرداخت شود. جمع آوری این پول از طریق استفاده از وسایل الکترونیک انجام میگیرد. قبض پول به آدرس پلاک ماشین فرستاده میشود). حدود یک میلیون کارگر در آفریقای جنوبی طعمه شرکتهای دلال کار هستند. کارگرانی که توسط این شرکتها استخدام میشوند از امنیت شغلی، بیمه های بهداشتی و دستمزدهای مناسب برخوردار نیستند. اما اعتراض به این دو موضوع محدود نبود. کارگران زیادی در تظاهراتها شرکت کرده بودند که نه مشکل کار کنتراتی داشتند و نه مشکل جاده های الکترونیکی. موضوع اصلی برای این کارگران شغل مناسب و خدمات اقتصادی و اجتماعی ضروری بود. ایروین جیم، دبیر کل اتحادیه ملی کارگران فلز آفریقای جنوبی میگوید: "کار مناسب یک حق است، دلالی کار، درست مثل برده داری هست که مشکلات زیادی برای طبقه کارگر به بار می آورد …."
این تظاهرات صدها هزار نفره یک روزه اگر چه در خود یک پیروزی و یک دستاورد بزرگ برای کارگران بود، اما برای رسیدن به اهداف کوتاه مدت و دراز مدت کارگران کافی نیست. این دستاورد باید با اقدامات کارگری دیگر از اعتراض و اعتصاب و تظاهرات پیگیری شود. وزیر اقتصاد آفریقای جنوبی اعلام کرده است که کشور به "رفرمهای ساختاری در روابط کار" احتیاج دارد. این یعنی تحمیل شرایط وحشیانه تر بر طبقه کارگر فقرزده آفریقای جنوبی. این یعنی پیش بردن همان سیاست ضد کارگری و ضد انسانی ریاضت اقتصادی. برای مقابله با این سیاستها، برای مقابله با کار کنتراتی، و برای بدست آوردن پایه ای ترین خواستهای کارگری باید یک مبارزه پیگیر و با خواستهای مشخص را پیش برد. با تکیه به این تجربه باشکوه، با تکیه به تجربه به خیابان کشیدن بیش از ٣٠٠ هزار کارگر، رهبران کارگری باید راههای به میدان آوردن تعداد حتی بسیار بیشتری از کارگران، سازماندهی اعتصابات و تظاهراتهای طولانی تر، و اعلام خواستهای روشنتر و رادیکال تر را پیدا کنند و بکار گیرند.
کارگران آفریقای جنوبی، مثل کارگران بیشتر کشورها، از یک حزب سیاسی که منافع طبقه کارگر را نمایندگی کند محروم هستند. حزب کمونیست آفریقای جنوبی حتی ابتدا حاضر نبود از تظاهرات کارگران حمایت کند. وقتی هم مجبور شد تحت فشار کارگران و برای خریدن رای برای انتخابات در دوسال آینده از اعتراضات کارگران حمایت کند، حاضر نشد موضوع جاده های الکترونیکی را در دستور خود قرار دهد. بیشتر احزابی که تحت نام سوسیالیست، کمونیست، کارگری، و چپ فعالیت میکنند ربطی به مشکلات و خواستها و آرمانهای طبقه کارگر ندارند. این احزاب اغلب از دوران جنگ سرد بجا مانده اند و فلسفه وجودیشان نه مبارزه با سرمایه داری بلکه کل مساله آنها مبارزه باصطلاح ضد امپریالیستی است.
طبقه کارگر آفریقای جنوبی و همه جای دنیا، نیاز به یک حزب رادیکال کمونیستی و کارگری دارند که تمام وجوه نظام ضد کارگر و ضد انسان سرمایه داری را مورد حمله قرار دهد و پرچم رهائی انسان از بردگی مزدی را برافرازد. امروز نظام سرمایه داری برای حصول سود هرچه بیشتر و برای نجات از بحران اقتصادی ساختاری خود سیاست حمله تمام عیار را به معیشت کارگران آغاز کرده است و با بیرحمی به پیش میبرد. کارگران جهان برای مبارزه با حملات سرمایه داران، چاره ای جز اتحاد و پیشبرد یک مبارزه قدرتمند علیه کلیت نظام سرمایه داری ندارند. برای این امر احتیاج به یک حزب سیاسی هست. کارگران شاید بتوانند بدون حزب برای خواستهای صنفی خود بجنگند و در مواردی پیروز هم بشوند، اما برای شکست دادن نظام سرمایه داری و رسیدن به خواستهای اساسی تر احتیاج به یک حزب سیاسی هست. رهبران کارگری باید به این نیاز فوری و اساسی توجه لازم را داشته باشند. رهبران کارگری یا باید شایسته ترین حزب از احزاب موجود را انتخاب کنند و یا خود با سرعت برای ایجاد یک حزب کارگری، کمونیستی، و سیاسی دست بکار شوند.
١١ مارس ٢٠١٢